Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 73

73
jast til ofdrykkjunnar af sambúft við aðra eldri
drykkjumenn, eður af einhverjum ánægju skorti hjá
sjálfum þeim, sorgum, leiðindum og ýmsu ádynjandi
andstreymi, sönnu mótlæti og ímynduðu, vantrausti,
yfirsjónum, samvizku áklögunum; f)eir ætla sér að
drekkja andstreyminu í óminniselfunni, en á eptir
drykkjusvallið geingur ángistin, argvítuglega mögn-
uð, aptur með margfalt verri pínslum en áður. 3>ann-
ig gjörir brennivínið íllt verra, svo nú verður mað-
urinn, af spiltum vessum líkamans, -geðverri, sér-
lundaðri, aðfyndíngasamari, óþolugri, svo þegar
hann lieitir aptur að veraj heima hjá sjálfiyn sér,
tekur hann hvergi á heilum sér, iðjusemin týnist,
efnin eyðast, álitið þverrar, og sumir hagnýta sér
hrösun og breiskleika þessara vesælínga til að fé-
fletta f)á, áreita f)á, og herða á |>vi, sem þeir með
tímaleingdinni sökkva sér niður í afgrunn örbyrgðar,
eymda, vanbeilsu og sárrar samvizku sturlunar.
3>essum flokkí drykkjumanna má j)riskipta:
1) I j)á, sem drekka ekki nema á vissum tíinum,
eður taka til þess vissa daga, t. a. m. Iiátíðisdaga,
tyllidaga, kirkjudaga, og, ef til vill, altarisgaungu-
daga. 2) j>á, sem ahlrei drekka heima, en opt ann-
arstaðar, eður sem aldrei drekka af bæ, en þess á
milli heima. 3) f>á, sem í sjálfu sér hafa feingið
viðbjóð á ofdrykkju og vilja forðastliana, en drekka
sig j)ó dauðadrukkna, verði þeim á að smakka á
einu staupi.
c) I j)riðja flokki, sem er hinn hættumesti,
skaðræðisfyllsti og hryllilegasti, eru j>eir ósvífnu
drykkjurútar, sem sifelt eru drukknir, tne&an fteir
geta, og drekka svo gifarlega brennivin, n&þeir hœtla
ekki fyrr, en peir eru lagztir fyrir magnlausir, vit-
luusir og hálfsofnaðir. fiannig móka jieir með út
flentum auguin, uppspertum nösum, rauðleitri á