Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 50

[><!ss;ir eni oss enar arfimestu og [jarflegustu, er því
mest tuulir |>ví komið, af) vel sé meft þær í’ariit, og
liiri'mig þeirra vöiuluð að öllu. Auftsætt er [>vi, aö
[>eim ferst ekki ráðvíslega, er setja á sig niiklu fleira
fé, en [>eir hafa fóður fyrir, missa svo fé sitt í lior,
en hafa lítil not af [>ví, sern ej>tir lifir. Jó tekur
yfir, þegar ráðlagi sliku er sainfara ójirif og van-
Jiirðíng á skepntiiii bæði úli og inni; úti er feð lát-
ið eiga sig sjálft, en inni er snarað fyrir [>að ýniis-
legu heyi, einsog [>að fyrirkemur, sem velkist, inn-
an um jöturnar og fer ofan í gólfið. Til eru einnig
[>eir ójiokkar, sem siga á fé grimmum hunrlum og
illa vöndum, [>ó það sé í klettum eða urðum; taka
það upp á ullinni og lienda [iví á livað sem fyrir er,
og heíir mörg skepna beðið af [>ví beinbrot og enda
dauðann. f>á er og eingu snotrara mjaltalag kvenns-
nipta þeirra, sem balda styggum ám á júfrunum,
eður draga þær iiinan um kvíarnar á þeim, og berja
þær stundum hnefa-bögg á þenna viökvæmasta stað
skepnanna; veldur þetta tiðum ígerð og meinsémd í
júfrunum, er gjörir skepnurnar gagnslausar ogverð-
ur þeiin stundum að bana. Ættu liúsbændur að
gjalda varhuga við, að slíkur illinennsku óvani við-
gángist ekki, bæði til að firra sjálfa þá skaða, skepn-
urnar kvölum og mennina synd.
5að er ein bin hryggilegasta sjón, að sjá skepn-
ur boraðar og illa útlits, eins og það er á liinn bóg-
iim hin gleðilegasta, að sjá margan fénað og vel
hirtan. Eg vil því benda Iiinuni úngu og óreyndu
búmannsefiium á nokkrar reglur, er reynslan befir
kent mér að hentastar munu við meöferð á sauðfén-
aði, og liygg eg, að til Iieilla muni verða, sé eptir
þeim breytt ;
1) Ætlir ]>ú þér, búmannsefni, að verða sveita-
bómli, og leggja alla stuml á fjárrækt, vertu þér þá