Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Side 52

52
veturgamla svo ekki aimaft af lieyvendTnnni, en hor-
ar snoppunni innan uin lieyif), og tínir stra og strá,
nieðan roskna féð tæniir jötuna.
6) Gef aldrei á jötu áður en fé kemur inn, all-
ra sízt á garðamjó hús; {>ví jiegar léð kemur inn,
treðst það, allt sem kemst, fremst á garðann; en
liitt, sem afgángs er, kemst opt um seinan innar
eptir, og verður svo á hakanum, einkum það sem
er pasturslítið; en miklu varðar, að allar skepnur
njóti jafnt þess, sem gefið er. Auk þessa heldur fé
sér verr til beitar, þegar það venst á heyið, undir
eins og það kemur inn.
7) Lát vel útbúinn smalamann fylgja fénu úr
húsi og í á veturna. Með því heldur féð sér til
beitarinnar betur, og við það verður margvíslegt
tjón og ófarir afráðnar, þær er fénu geta að grandi
orðið og fjörlesti
8) Vanda hristíngu á heyi fyrir allar skepnur;
þvi mygla og fruggi ollir lúngnaveiki og annara inn-
anmeina. Haf athuga á, að hey slæðist ekki úr jöt-
unum, og að skepnurnar njóti þess, sem þeim er
skamtað. Veitir ekki af, þó fjármaður sé í húsunum,
meðan féð jetur þad mesta ofan af, bæði til að sjá
um, að heyið fari ekki til spillis, og að það vesæl-
asta verði ekki útundan, og komist ekki á jötuna.
9) Jví fremur sem eldið geingur á ærféð, þess
betur þarf að gefa því, og inest og bezt um og ept-
ir sumarmál.
10) Að vorinu eru hættur mestar, þarf féð þá
hina nákvæmustu gæzlu og athuga, einkuin ærféð
um burðinn.
11) jþegar ærféð er að öllu hirt og fóðrað, eins-
og eg hefi nú vikið á, mun það fæða vel lömb sín;
þarf þá að athuga daglega, hvort lömbin leifi ekki,
og hvort þau fái ekki afbendi, sem rnenn kalla. A'ar-