Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 56

ist og,tvnist l»neíSi |)art, sem Itezt. er, af fe þinu, en
fiai') er ulliu, og <á liiim bógiiin eyftist og ónýtist
einn liiiin helzti kost.ur jarflar fiinnnr, skógiiriiin.
24) Atliuga fiarftu' aii hafa á hornuni á fe fiínu,
einkuni aftvorinu: fiví hrínghyrnt fé eður hrínglniýfl-
ótt getur fest sig á skógarhríslum, og allteins krækt
sig, er inenn kalla, og hefir fiaft hvorttveggja fiví
aft fjörlesti orftift. Horn geta f)ar hjá vaxift til haga
inn í höfuft á skepnuin; þarf f>vi aft hornskella þær
til að afstýra skafta fieiin, er af öllu slíku getur
orftift.
25) Vilji fé þitt flosna úr ull vordaginn manns-
bert, er gott aft þvo lirygg þess i lýsi eftur áuni.
Eins er gott aft lála hákallslýsi ofan í hrygg ling-
lamba á vorin, og þaft jafnvel tvisvar eftur þrisvar;
verfta þau vift þaft ullarbetri, og verjast fremur lús
og öftrum óþrifuin.
2(i) Jafnfraint því, sein þú kemur þér upp kiml-
um, ríftur þér á aft vera þér út um væna fjár- og
clýr - hunda, eru þeir ein hin þarfasta skepna á heiin-
ili þínu, og ölftúngis ómissandi, þarsem Qárgeyinsla
er ervift og inargt. um lágfætur.
27) Eg veit, þig undrar á því, livaft eg sé fjöl-
orftur uni sauftfénaftinn, en fáorftur um hesta og kýr;
en þaft er þess vegna, aft eg tel féft lángþörfustu
og arömestu skepnuua, þegar á allt er litift. þú
ínunt líka koinast, aft raun uin, aft töluvert, meiri
arftur fellur af ásauð fieim, er fóftrast á kýrfóftrinu,
en afeinni kú, þö væn sé, einkum búir þú á sauftjörft.
llollara verftur þá fyrir þig aft hafa kúnni færra, en
vift þann muninn íleira af ánum, og aldrei skallu
hafa fleiri hesta, en þú þjirí’t nauðsýnlega til heim-
ilishrúkunar.
28) iVft lyktuin vil eg ininna þig á eitt, er þér
niá aldrei gleyinasl. en þaft er aft biftja droltinn aft