Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 57

57
blessa f)ér og farsæla skepnur fiinar, og öll f>ín efni,
og trúðu inér til, aft jiessi bænin, berirðu liana frani
stöðugt og af hjartans rót,, mun liafa hinar aflara-
sælustu afleiðingar, bæði fyrir þig, meðférð júna á
skepnunum, og allan þinn búnaðarhátt.
3. U M L J Á A S M í Ð I.
Ljósara er, en orð þurfi að því að leiða, hve
nauðsynlegt sé fyrir landbúnað manna, aö heyafeing-
ur þeirra geti orðið sem mestur; en til þess lieyrir
meðal annars, að menn hafi góð verkfæri við hey-
vinnuna, einkum Ijáina; er óhætt að fullyrða, aö
maöur liverr vinni allt að þriðjúngi minna verk með
ónýtum eður bit.Iitlum Ijá, en bitskörpum, og er það
töluveröur skaði. Auk þessa má telja ljái þá ónýta,
sem ekki bíta, og er ekki litils í mist, verði marg-
ir þeirra ónýtír, þar hverr þeirra er frá 8 til 10 íiska
virði. Menn ættu því að kosta kapps um, að vanda
ljái sína sem bezt, og veröur það ineð því: Fyrst
að vamla járnið í þá; hefir mér reynzt bezt stór-
kyrnt járn bjart, er brotni vel þvert, eins stál það,
sem stærst er að sjá í brotið, og eigi maður ekki
gott stál, en þó fleira en einnar tegundar, hygg eg
bezt að leggja hvað með öðru i sama ljáiiin. I
annan stað ættu menn að vanda siníði Ijáa sem
bezt, og vinna það aldrei fyrir flýtirinn, að ei séu 3
stál og 4 deig járn í hverju léni; þvi tilvinnandi er
aö gjalda frekari ■ smíðalaun, eður kaupa Ijáinii dýr-
ari, eða þá eyða tíma fyrir sjálfum sér, en eignast
ónýtt verkfærí, er ekki veröur iiema til verkatafar.
Eg vil ekki fara lleirum orðum um efni þetta, þvi
vér eiguin svo ágæta ritgjörð um það í 4da árgángi
Ármanns. Jió get eg þess, aö mér þykir höfundur
téðrar ritgjörðar hrósa í miinista lagi járntegund