Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 66

aiiii. Si'1 li.nm ærifi lilói'iríkui', ollir [iafi a'fti. Só
liaim lilóðlítill, getur komið á liann ileyfð, fálijána-
fas og lijárænu-liáttnr. Margfalilar oftlrykkjan og
inagnar allt þáð, er nú ertjáft, lángt yfir jiafi, er ann-
ars inundi liafa orðið. Margur franuli [>að tlrukkinn,
seni liann iðraðist eptir alla æfi, og aldrei varð liætt.
Drykkjuniaðuriiin tjnir staðfestu lijartans, verðurlaus
i ráðuni, og lier áfram í vitleysu iiverja lieiiiiskuna
á fa^tur aimari. Hann gætur ytir eingu þagað, livorki
uiii sjálfan sig ne aðra, livað seni at’ málæði jiví
kann að liljótast; [iví sögðu líóinverjar, aö vín-
tlrykkjan sýndi sálina eins og skuggsjáin likainann,
og ver kveðuin svo að orði: „01 er innri inaður“ eð-
ur „annar niaður“. Hann verður ókærinn uni eigin
velferð, týnir iðjuseniiimi, niissir niinni og greindar-
krapt og hartnær allt jiað, er tignar manninn frem-
ur öörum skepiium jaröarinnar. Margur þeirra sér,
live skaðvænlegt allt þetta er, en vaninn er orðinn
þeim að annari náttúru, og lienni því nær ósveigjandi.
Svo má að orði kveöa, að sjálfræðinu séu Jieir svipt-
ir, þá er aíl girndanna liefir lagt þá í fjötra ven-
junnar. að þeir hafi haft góðan þokka á sér, og-
öðlazt heiður og Virðíngu meðhræðra sinna fyrir
gáfur og gagnsamlegt líferni, áður en þeir lögð-
ust í víndrykkjuna, svo veröur ekkert úr því,
þegar fram í sækir; þeir verða þá eins og liálf-
vitar, þeim er ekki trúað fyrir nokkru jiví, er um
þykir varða í samlííi nianua; óliæfir verða þeir til
að gegna skylduverkum stéttar sinnar, vanvirtir af
ölluni heiðviröuin mönnum, og liggja að lokunum i
ati svivirðunnar með skríl þeiin, sem auðvirðilegast-
ur er og fyiirlitníngarverðastur. (Sjá Gam. og- Alv. 2.
B. hls. 189 — 95.) 1
2) Á líkamlegan liátt: Sérhverr drykkjumaður
spillir heilsu sinni, og eyðir með ofdrykkjunni lifs-