Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 68

(58
ann og lúngun, auk þess sem áftur er sagt um liír-
ina; sumir fá ólæknandi rýrnunarsótt, hjartveiki,
magnleysi og margt íleira. Loksins jiegar ofdrykk-
jan kernst hæst, deyr maóurinn af slögum og brenn-
ur upp, sem kallast svo, jþegar brennivínið logar upp
um munninn, og maðurinn deyr allt í einu, verði
ekki læknis ráöa aðnotið í tíma. Næst þessu má
telja jiað með líkamlegu volæði drykkjumanna, að
ofdrykkjunni fylgir efnatjón og örbyrgð. Ef menn
bafa fullt í fángi með að afla ser og heimilum sín-
um nægilegs lífs-uppheldis með stöðugu erviði, sparn-
aði og reglusemi, þá má af j>ví ráða, að }>ví verr
fer um efnin, sem meira geingur í eyðslu og óþarfa
kostnað. Sá drukkni eirir ekki við heimiliö, en
slórir bingað og þángað, og þó að bann fari ódrukk-
inn heimanað, má optast vænta þess, að hann gjöri
sig að svíni, sem gestur, annarstaðar, komi siöan
ekki heim dögum og vikum saman, fyrr en úrvinda
og hálfrotaður. Meðan hann er í ölæðinu heima,
gefur hann lítinn gaum að heimilisþörfum og störf-
um, en veður uppá heimamenn og aðra, sem nær-
staddir eru, með brígzlum og illyrðum, rifjar upp og
æsir margt þaö, er fyrir laungu mátti gleymt vera,
svo flestir hræðast hann og fyrirlita. Hann skemm-
ir margt, bætir ekkert, tefur konu, hörn og hjú, og
er í stuttu máli heimilis ólyfjan. Konan verður áng-
urvær, hugsjúk, mædd og af manni geingin; börnin
agalaus og illa siðuð, hjúin verklítil og óvönduð,
og allt heimilisfólkið fær óþokka og viðbjóð
á liúsbóndanum. Allt eins fer, á hinn hátt, sé
drykkjumaðurinn þjónn eður öðrum liáður. j>ar
sem drykkjumaðurinn er gestur, verða allir vandað-
ir menn hugsjúkir fyrir honurn, kvíða komu hans,
ílýa hann og forðast, og sá, sem dvelur þá af fyrir
honum, án þess að falla í sömu ógæfuna, er talinn
mesti stillíngar og stööiiglyndis maður. ]?;pmig