Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Qupperneq 78

aftstoðar í þessii mikilsverfta og vanilamikla veikinti, og mun
drottinn |)a styrkja góft áform og einlægiin vilja.
Aft liiftja drottinn, aft lypta hiiganinn'í liæftirnar til síns
himneska skapara og gæftsknrika föfturs, og ákalla liann ineð
trúuðu hjarta, á aft vera æðsta uiiun vor mannanua, og er ein
liin helgasta skvlda vor, Og á livað eiga því foreldran.ir fy rr
og fremur að venja hörn sín, en aft íliiiga og ákalla henna
Jieirra og vor allra himneska föður og velgjörara! En ])ó er
ætlan mín sú, aft heilladrjúgast verfti, aft, kenna börnuni ekki
liænir, fyrr en |)au erti farin aft þekkja skapara sinn, {lann er
hati ávarpa, og neisli trúarinnar er tekinn aft lifna í hjartanu.
Eg liygg, að'fari menn aft kenna harniiiu hænir, og lála það lesa
Jiær tvöld og morgna, áftur en þaft getur talaft stírt, eour meft-
an Ijós skynseininnar er ekki tekift að gla-ftast, verfti Jiaft ein
hin lielzta orsök til aft venja þaft á aft tleipra frani ha'nir sin-
ar hugsunarlaiist, Jiegar þaft eldist. Auk Jiess má Jiað ekki
liæn heita, J)ó að Jiaft, t. a. ni. tvævett harn, sein einga Jiekk-
ingti eftitr hiigmynd helir feingift iim skapara sinn, hlahliri þaft
eptir allt hagaft og litt skiljanlegt, sem l'yrir hvi er haft. Bæn-
iu er ákali trúaðs inanns til giifts. jpetla giifttlómicga náftar-
meftalið á aft gevmast harnmu, einsog himneskt hnoss, jiángaft
til þaft er farift áft Jiekkja þann, er paft á aft ákalia í hæninni.
Jiaft á hví, aft minni hyggju, aft vera hift l'yrsta verk foreldr-
anna, aft vekja hugmynilir og glæfta skilníng barnsins á J>e*ira
ósvnilega gufti og föfttir og Iians eiginlegleikmn. ISóg gefast
tækifærin. Skofttin og sjón sólarinnar, túnglsins, stjarnanna,
dýranna, ormanna, jurtanna , og ótal fleira, er harnift sér og
hévrir, gefa giiftræknu foreldri ríkuglegt tilefni lil aö leifta lniga
harnsins til ens almáttuga, alvísa, allstaftar nálæga, algófta, hei-
haga og réttiáta höfunds, vifthaldara og stjórnara allra hluta;
einúngis verftur aft gæta hess, aft allt sé sem einfaldlegast og
eftlilegast útlistaft, og leiilt út af tali eftur spurníngum harnsins,
Jiegar verftur, J>á teknr Jiaft hezt eptir, og bezt ler, aft gjöra
slííct opt, en stutt í hvert skipti. j>egar íhugiin og jiekking
hins ósýnilega drottins, er tekiu aft lífgast og skírast í sálu harns-
ius, er mál fyrir Jiig, að fara aft kenna Jiví aft Typta hiigamim í hæn-
inni til lians. j>aft er fagur siftur, seni eg vildi óska aft aldar-
hátturinn feingi ekki útrýmt, aft kenna börnum bænir og vers,
og venja Jiau á, aft fela sig honiun á vald, Jiegar Jiau leggjast
útaf, sem vakir, nieftan vér sofmn, og helftur ósýmlegrí vernd-
an sinni yfir oss, og aft lypla hiigaiiiiin, jiegar Jiau vakna á
morgnaná, ineft lofgjörft og Jiakklæti til Ijósanna föfturs, seni
enn Jiá einusinni hefir leyft Jieini aft sjá dagsljósift, og gæftir
Jiau enu andlega Ijósi sannleiksins; en jafnframt riftur ekki síft-
ur á Jivi. aft innræta harninu Jiaft hugarfarift, aft hafa guft á-
vallt í huga og minni, og biftja hann aftstoftar í hverju, sem
Jiaft á aft gjöra; af J»vi sprettur hift spnnguftrækilega hug-
arfarift, er veröldin imin trauftlega fá útrýmt. Bæfturnar á Ita
giinnudag eptir jjrettánda bæfti i Vídalíns og Árna Helgidaga-
ræftum,- gel’a enar fegurstu og lærdóinsrikustii hugvekjiir, sem
lúta aft éfni Jjessu, og vildi eg aft J>ú la'sir j>ær meft alúft og
eptirjekt.
Ven J>ú barn J>itt á aft vera npplitsdjarft og' einnrftargott,
en J>ó undlr eins hæverskt og siftlátt. Láttu f>aft aldrei hlaiipa