Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 83

83
stofnun þeirri, er liorfir ölln landinu tilgagns; þessi
stefna er að ætlan minni hin réttasta, og hefði f)ví
átt að vera öllum hin geðfeldasta, og af henni liefði
þingið átt að hafa stöðuga hliðsjón í meðferð máls-
ins, og ekki frá henni að víkja án gildustu orsaka.
En strax í nefndarálitinu gaf nefndin minni gaum
að lienni, en vera skyldi, og var henni það að nokkru
leyti vorkunarinál, þvi allur áhugi hennar lagðist á
|>að, að ónýta lagafrumvarpið, vegna [>ess að alþíng-
iskostnaðurinn átti eptir því að leggjast, á eptir
jarðadýrleikanum. Jað er líka hætt við því, að
nefndin hafi ekki verið húin að gleyma máta þeim,
er gefinn var á fyrra þínginu, til að ná alþíngiskostn-
aðinum. Enda má með sanni segja, að hún andæföi
dreingilega á móti þeim, sem sátu fastir við keip
sinn, og réru hakföllum að því, aö endurgjald al-
þingiskostnaðarins yrði tekið af fasteignunum á
þann hátt, sern mestum ójöfnuði sætti. Ét afþessu
varð laung umræða, og fjöldi breytíngaratkvæða
„kom á flökt“, sitt með hverju mótinu, en orðræður
og atkvæði flestra lúta þó að því, að meiri hluti
kostnaðarins yrði lagður á fasteign landsins, annað-
hvort eptir dýrleika liennar eða afgjaldshæð. Loks
stíngur alþíngismaðurinn úr Strandasýslu upp á því,
að málinu sé vísað til nefndarinnar aptur; en því
voru menn öhlúngis fráhverfir, svo því var hrundið
með 22 atkvæðum, og var það ofmikil skamsýni,—
allir eru menn. Eg er viss um, hefðu þíngmenn
vitað þaö fyrir, sem nú er komið fram, að þvílíkt
þref mundi verða um það, að til greina yrði tekið
varaatkvæði nefndarinnar (sem þó var lögleidt að
lokunum), að talsverður tími eyddist til meðgaungu
kviðburðar þess, sem æxlaðist af samblöndun breyt-
íngar-atkvæðanna, er komu svo hart niður að iokun-
um, að læknis hjálpar þurfti að leita til að greiða
6*