Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 93

93
veljast eptir þeirri reglu, sem um er getið í 1. þætti,
8. atriði og þarf þar einúngis því við að bæta, að
þess sé gætt, að húðin á þeim sé ósködduð og eing-
inn blettur eða skemdardeili á.
3>egar vel er búið að þurka kynmæður þessar,
skal leggja þær til vetrargeymslu í vel þurt ílát,
svo sem byrður eða tunnur, og eiga menn þá að
moldleggja þær í moldu þá, er var tekin úr jörðu,
meðan þerrar og sumarliitar voru, og þurkuð siðan
mæta vel, og geymd síðan, þar sem einginn raki
komst að henni. Til þessa má líka nota vel þurran
sand, sem eingin saltvera er í, einnig vel þurra mó-
mylsnu. Eru svo kynmæðurnar Iagðar með lögum.,
liver út af annari, og moldin, sandurinn eða mó-
mylsnan látin vera þumlúngs þykk milli hvers lags,
eins á botninum, allsfaðar utan með og ofan á ílát-
inu; ei má fergja eður þrýsta fast saman í ilátinu,
en byrgja skal það með tréloki eða binda skinn
yfir. Síðan geyma margir bændur ílátin á baðstoíu-
gólfuin, sé þar rakalaust og hvorki of lieitt eða of
kalt; en þá eru nóg hlýindi á jarðeplunum, skurmi
ei á vatni í opnu íláti, er betur fer að hjá standi til
að sjá livað kuldanum líður; en verði maðurvarvið,
að vatnið fari að frjósa, þarf ei annað en að breiða
eitthvað fatkyns, eða hafi maður til þurrar torfur,
utan um ílátin, eða að öðrum kosti, að færa þau
þángað, sem meiri eru hlýindi, meðan allra kaldast
er, en flytja þau síðan strax aptur í sama stað, þá
frostinu linnir. Jessi regla mun vel gefast, sé henn-
ar vandlega gætt.
Onnur aðferð er sú, að grafa ílát þessi í jörðu
niður og fylla alt í kríngum þau með moldinni, sem
þar upp úr er grafin, og búa svo um, að frost nái
1) Sjá Gcsts 2. ár, bls. 69—70.