Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Blaðsíða 5

5
hún sá hann yíirgefa trú kirkjunnar, en aðhyllast villu-
lærdóm Maníkea, sem var sambland kristilegra trúar-
lærdóma, heiðinglegrar villu, og bábyljufullrar náttúru-
heimspeki. Þar sem Monika elskaði trú kirkjunnar svo
heitt, og áleit, að í hinni rétt-trúuðu kirkju væri hinn
eini sáluhjálpar vegur, liversu sárt hlaut henni þá að
svíða það, að heyra af munni sonar síns liæðnis- og
fyrirlitningarorð um það, sem lienni var helgast af öllu.
Tár liennar streymdu án ailáts, og frá hjarta liennar
stigu sífelt upp til himins brennandi bænaraudvörp fyrir
hinum villuráfandi syni; en svo mikill varð viðbjóður
hennar við óguðleik sonarins, að henui var þegar kom-
ið til liugar, að segja skilið við hann, og láta hann
sjálfráðan fara sinu fram. f*á hlaut hún þó huggun
nokkra, sem styrkti hana, og vonin um að liinn fallni,
gæti risið á fælur aptur, lifnaði hjá henni að nýju, og
varð henni hvöt til þess, að umfaðma hann með örm-
um móðurelskunnar, jafnvel en fastara en áður. Slík
huggun veittist liennar sorgbitna lijarta, þá cr biskup
nokkur, einliverju sinni, svaraði harmatölum hennar á
þessa leið: »I’að getur ekki aðborið, að sonur slíkra
tára tortýnist". Öðru sinni varð draumsjón nokkur
henni til huggunar. Iíún þóttist standa og vera að
gráta. Pá þótti henni ungmenni eitt, bjart að yflrliti,
og með blíðu viðmóti, koma á móti sér og spyrja sig,
hví liún væri svo sorgbitin og gréti svo mjög dag hvern.
Hún þóttist svara honum því, að hún gréti yflr spill-
ingu sonar síns. Hann bað hana þá að vera hughrausta
og líta við; því þar sem hún væri, þar væri sonur henn-
ar líka. Hún þóttist líta við og sjá Ágústínus standa
við hlið sér. Hraum þenna áleit hún bendingu um, að
hún ætti ekki að skilja við son sinn, og nú bað liún