Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Blaðsíða 6

6
enn að nýju fyrir lionum með vonarfullum kærleika. I’ó
leið enn á löngu áður en von hennar rættist. Ágúst-
ínus liirti ekki um tár móður sinnar, lieldur sleit sig
frá henni kvöld eitt á sjávarströndinni skammt fráKarta-
góborg. Monika grét sáran, og viidi annaðhvort balda
honum kyrrum hjá sér eða fá að fara með honum. En
Ágústínus sinnti því ekki, heldur steig á skip, sem þar
lá fyrir landi ferðbúið, og sigldi burt á því á laun við
móður sina til Ítalíu, til þess að komast til Rómaborg-
ar, og leita sér þarbetra kennara-embættis en hann hafði
haft í Iíartagóborg, þar sem hann þá var búinn að vera
mælskukennari í nokkur ár.
Móðurást, sem annt er um, að leiða viltan son á
veg sáluhjálparinnar, kemst einnig yflr liaflð. Monika
yflrgaf líka heimili sitt, og linnti ekki fyr en hún komst
þangað, sem Ágústínus var; En hann var þá, eptir
stutta dvöl í Rómaborg, kominn til Mailands, og seztur
þar að sem mælskukennari. Ágústínus var með döprum
hug, þegar móðir hans kom, og stundi undir oki fýsna
sinna. Að vísu var hann þá búinn að segja skilið við
Maníkea, af því hann var kominn að raun um, að loforð
þeirra um fulikomnari þekkingu voru einber svik; en
nú efaðist hann að öllu leyti um það, að manninum
væri nokkurn tíma auðið, að komast til þekkingar á
sannleikanum. Þó gat Monika nú séð nokkra framför
i andlegu tilliti hjá syni sínum. takklát gleði í guði
gagntók sálu hennar, og með öruggu trúnaðartrausti
sagði hún við Ágústínus: »Eg hefi þá von til Krists,
að mér auðnist að sjá þig í tölu rétt-trúaðra krist-
inna manna, áður en minni jarðnesku hérvist líkur«.
Undirbúningurinn undir það, að þessi von hennar rætt-
ist, var þá líka þegar byrjaður, og nýr trúarneisti aptur