Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Blaðsíða 7
7
lifnaður í sálu Ágústínusar; því prédikanir hins mikla
Ambrósíusar, biskups í Mailandi, voru þegar teknar að
hrífa liann. Smátt og smátt fékk hann annað álit en
áður á trúalærdómum kirkjunnar. Hinar guðrækilegu
tilfinningar barndómsáranna vöknuðu nú aptur, ljósari
en áður, í sálu hans. Þessi innvortis breyting hjá hon-
um endaði loks með því, að hann tók að nýu trú kirk-
junnar og einsetti sér liátíðlega fyrir guðs augliti, að
hafna öllum jarðneskum unaðsemdum, en verja æfinni
framvegis einungis til þess að leita guðs ríkis. Monika
varði lífi sínu í Ítalíu til hinna sömu guðrækisiðkana
og kærleiksverka sem áðurí Afríku. Yillukenning Arí-
usar, sem neitaði guðlegu eðli Frelsarans, hafði um
þær mundir víða rutt sér mjög til rúms; en Monika
hélt sér sífelt svo stöðugt við kenning hinnar rétt-trú-
uðu kirkju, að Ambrósius sagði aptur, þegar hann hitti
Ágústínus, að hann samgleddist honum með að eiga
slíka móður. Með óbifanlegu trausti til guðs og glaðri
von beið lnin þeirrar stundar, að sonur hennar yrði
aptur telcinn í skaut kirkjunnar. Loksins kom sú hin
mikilvæga stund, þá er Ágústínus varpaði sér flötum
niður undir fíkjutrénu í aldingarðinum hjá húsinu, sem
hann bjó í, og grátbændi guð með heitum iðrunartár-
um um fyrirgefningu synda sinna og krapt til lífernis-
betrunar, en meðtók frá honum, er sá liann undir fíkju-
trénu, eins og Natanael fyrrum (Jóh. 1,49); þá skipun,
að íklæðast nýjum manni réttlætisins. I’egar Ágústínus
sagði móður sinni frá þessari náð, sem guð hafði auð-
sýnt honum, og að það væri nú áform sitt og heitasta
ósk, að þakka guði þessa náð með því, að helga lion-
um, allt líf sitt upp frá þessu, fylltist hjarta hennar
þeirri gleði og þakklátsemi, sem ekki er auðið að lýsa.
L