Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Page 8

8
Það var nú fram komið, sem hana hafði dreymt, og
móðurást liennar, sem aldrei liafði þreyzt á að biðja
fyrir syninum, búin að ná takmarki sínu.
Ágústínus dvaldi nokkra mánuði eptir apturhvarf
sitt, og þangað til liann var skírður, ábúgarði nokkrum,
skamt frá Mailandi, er Kassíakum hét, og vinur hans
Verekúndus átti. Monika fór þangað með lionum, og
var þar fyrir búi hjá þeim vinaflokki, sem þangað hafði
safnast. Auk Ágústínusar liöfðu þar þá líka aðsetur sitt
annar sonur Moniku, Navigíus að líafni, sonarsonur
hennar, Adeódatus, og nokkrir vinir og lærisveinar
Ágústínusar. Þeir Ágústínus ræddu opt um andleg efni
ýmist úti undir beru lopti, þegar veður leyfði, eða inni
í einhverju herbergi búgarðsins. Moniku var liið mesta
yndi aö samræðum þessum, og tók hún stöðugt þátt i
þeim. Einkum glöddu hana og vöktu undrun hennar
þau hin fögru og hqjeitu orð, er nú streymdu frá hinu
trúaða lijarta sonar hennar. í’etta voru sæluríkar kyrrð-
arstundir í blíðum hlæ hins guðdómlega friðar, er nú
hjó í hjarta Ágústínusar, eptir stormana, sem áður
liöfðu geysað hið ytra og innra í lífi hans. Sonur þessi
hafði bakað henni mikla sorg; en nú fékk hún þess fullar
hætur. Með lijartanlegustu þakklátsemi kannaðist Á-
gústínus sífelt við það, hversu mikið liann ætti móður
sinni að þakka. »Eg held sannarlega, móður mín«,
gagði liann einu sinni, »að guð hafi fyrir þinn bæna-
stað gjört mig þannig lyntan, að jeg met það meir en
allt annað, að komast að sannleikanum; vil ekki annað,
liugsa ekki um annað, elska ekki annað, en liann«. Og
að síðustu, hvílíkar sælutilflnningar lilutu að gagntaka
hið ástríka móðurhjarta Moniku á páskahátíðinni árið
387, þegar Ágústínus var skírður í kirkjunni í Mailandi,