Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Blaðsíða 9

9
og mcö honum sonur hans Adeódatus sem þá var á
æskuskeiði. Nú var afráðið að hverfa heim aptur til
Afríku, og var fyrst haldið suður til Óstíaborgar við
mynni Tíberfljótsins, en þaðan átti að fara sjóleiðis yf-
ir til Afríku, og var þegar búið að undirbúa allt undir
sjóferð þessa. En þá varMonika komin nær hinuhim-
neska heimkynni sínu, en hinu jarðneska. Hún þráði
nú ekki heldur neitt jarðneskt framar, síðan henni veitt-
ist það, er hún óskaði heitast, þá er sonur liennar lét
skírast, lieldur stefndi nú öll löngun liennar til himins.
í’etta lét lnin í ijósi við Ágústínus einu sinni, þá ei‘
þau stóðu bæði saman út við gluggan á húsi því, er
þau höfðu í aðsetur silt í Óstíaborg. í’au liorfðu bæði
með augum líkamans út yflr aldingarðinn hjá liúsinu,
en með augum andans upp til liinnar himnesku para-
dísar. í'á ræddi Ágústínus af mikilli andagipt um sælu
liins liimneska föðurlands. Monika komst við, og mælti,
eins og henni segði hugur um, að hún ætti skamt eptir
ólifað: »Hvað mig snertir sonur minn, þá fær ekkcrt
mér gleði framar í þessu lífl. Eg veit ekki, til hvers
eg á að vera liér framar, eða til hvers eg er hér enn.
l’að er að eins eitt, sem að undanförnu lieflr komið
mér til að óska mér lengra lífs í þessum lieimí, það,
að mér mætti auðnast að sjá þig orðinn réttrúaðan
kristinn mann, áður on eg dæi. Þetta heflr guð minn
veitt mér ríkuglega, svo eg sé þig nú hafna jarðneskri
farsæld til að þjóna lionum. Hvað hefl eg þá hér að
gjöra?« Nokkrum dögum síðar lagðist hún sóttveik.
Einn dag, þá er lienni þyngdi sóttin, leið hún í ómeg-
in, og vissi um tíma ekki af sér. I’egar hún raknaði
við aptur, og sá sonu sína standa lijá sér, spurði hún
»Hvar var eg«? tví næst mælti luin, er hún sá, aðþeir
i