Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1865, Blaðsíða 12

12
hverju sinni orðiö »Guðn á lítið pappírsblað, sýndi það
síðan vini sínum, og spurði, hvort hann gæti lesið það.
Hinn kvað já við því. í*á tók llóbert gullpening, lagði
liann yíir orðið, og spurði aptur: »geturðu nú séð það?«
Hinn kvaðst ekki geta það.
í’etta gjörði hann til að sýna vini sínum, liversu
hægt heiminum veitti að svipta sálu mannsins bæði
sjón á Guði og tilfinningu fyrir honum. I’að þarf ekki
nema lítin hlut, sem ber beint fyrir augað, til að byrgja
sólina fyrir því. I’essi hlutur getur samt livorki slökf,
Ijós sólarinnar, né svipt hana tilveru sinni; hún er,
samt sem áður, á himninum, og breiðir út ljós sitt um
himingeiminn, þó auga einstaks manns sjái hana ekki.
Verið getur, að maðurinn ímyndi sér hlut þenna, sem
er svo nærri auganu, stærri en sólina, þótt hann í raun
og veru sé mjög litill. Elskan til fjárgæða þessaheims
getr fyllt sálina svo, að í lienni sé ekkert rúm til fyrir
hinn mikla Guð og skapara heimsins.
I’egar sálunni er þannig varið, þá metur liún gæði
heimsins og auðlegð meira en Guð, og þá liggur sú
spurning beint fvrir: »hvort er lieldur heimurinn eða
Guð hið æðsta lilutskipti hjarta þíns? hver er meiri
fyrir augum sálar þinnar, auðurinn eða Guð»?
I>ú, sem les þetta, er Guð hlutskipti hjarta þíns?
Hefur þú með trú þinni nálæg/.t svo Jesú Krist frelsara
þinn, að þú haflr í honum fundið nokkuð af ljósi þekk-
ingarinnar á Guðs dýrð?
Leitaðu lians nú þegar, á meðan náð hans bíður
eptir þér. Guð er í Kristi og friðþægir heiminn 'við
sjálfan sig, og fyrirgefur mönnunum syndir þeirra, þegar
þeir iðrast þeirra af lijarta.