Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Qupperneq 9

9
vöfðust utan um eikurnar, cða spruttu á hinni grænu
flöt við fætur hennar, en smáfuglar sungu fagurt á
greinum trjánna, og hin bjarta sól lífgaöi allt með Ijóm-
andi geislum. í’að leið ekki á löugu, áður hún einnig
þóttist heyra alla þessa hluti mæla manna máli, allt
sýndist vera lifandi og bæði draga andann og tala.
I'egar hún lant niður til að reita upp blómstur, sem
var rðtt við fætur hennar, heyrði lnin að eitt af litlu
hlómstrunum sagði við annað, sem var hjá því: »mér
leiðist að standa lengur svona upp á endann; eg held
eg verði að láta aptur augun og fara að sofa«. »Eg
líka, eg líka«, tóku hin önnur blómstrin undir, hvert
eptir annað. Hunangsfluga nokkur, sem var að söngla
þar nálægt, heyrði þetta og gall við: »eg er líka leið
á því, að vera að safna hunangi allan daginn; eg held
eg verði að létta mér upp og skemta mér«. Að svo
mæltu flaug hún burtu, og stallsystur hennar fylgdu
henni eplir.
»Eg er leiður á því«, sagði lævirkinn«, »að vera
að syngja sama lagið dag eptir dag; því ætli cg megi
ekki vera iðjulaus eins og flðrildin?« Hann hætti þegar
að syngja, og að vörmu spori varð dauðaþögn í skóg-
inum, þar sem ótal fuglar höfðu áður sungið, ekki einu
sinni ein engispretta heyrðist tísta, og ekki ein einasta
mýfluga suðaði í sólargeíslanum, heldur var allt ein
þögn. Jafnvel sólin varð þreytt á að skína og faldi sig
á bak við ský; lindin varð að lvgnum polli og þessi
fallegi blettur, sem Elín undi sér svó vel á, geðjaðist
henni ekki lengur; blómstrin voru öll visnuð á stöngl-
unnrn, enginn fuglasöngur heyrðist og allt var tómlegt,
eins og á eyðimörku. Sumarblærinn fannst ekki lengur