Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Síða 12

12
Eg gekk þá til hennar og spurði því hún hefði
verið að gráta í skólanum um morguninn.
»Æ«, sagði hún, »þegar hún Elín var að tala um
fimtudaginn kemur, þá sagði hún, að við skyklum byðja
mæður okkar leyfis til að koma«. Ilenni sýndist að vökna
um augun og sagði: »eg á enga móðir til að biðja
leyfist'.
Eg lagði hendurnar um liálsinn á henni og kissli
haua. í’ó eg væri barn, fann eg að það var eitthvað
lieilagt i sorg hennar.
Að lítilli stundu liðinni, leit hún upp og sagði:
»IIún móðursystir mín er ofur góð við mig; en
þegar eg heyri litlu stúlkurnar tala um mæður sínar,
þá langar mig líka lil að eiga móður, sem elskaði mig.
Eg held eg nmndi aldrei styggja hana«.
Mér var heitt um hjartaræturnar, því eg vissi, að
eg hafði stygt móður mína og verið henni óhlýðin um
morguninn.
Hún sagði mér, að hún myndi ekki eptir móður
sinni, þvt' hún hefði ekki verið eldri en tveggja ára,
þegar hún dó.
Nú var kallað á okkur til að læra, og hver settist
nú við sína bók; en eg gat ekki gleymt sögunni hennar
Emmu, því hún var svo raunaleg.
Loksins kom fimtudagurinn, sem við höfðum hlakk-
að svo mikið til, og höfðum við allar beztu skemtun
hcima hjá henni Elínu. Stundum virtist mér Emma verða
döpur í bragði, þó hún tæki þátt í öllum skemtunum.
En hún var aldrei glaðvært barn. Eg liefi síðan ímynd-
að mér, að það hafi verið missir móðurinttar og ástar
hennar og umhyggju, sem gjörði liana svo stillta, jafn-
vel þegar hún var að leika sér.