Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 4

4
nú er bezt að skipta peningunum eins og verður. frjá-
tíu krónur; hvað á nú að gjöra við þær? Fyrstaf öllu
verð eg að fá mér nýja skó; því ilvegirnir eru gengnir
undan þeim, sem eg hefi, og yfirleðrið er víða sprung-
ið; það kostar nú hálfa aðra krónu. í3ar næst þarf eg
nýja sokka; því þeir, sem eg er í, eru auðsjáanlega á
förum; þeir eru orðnir svo gotaðir og aflóa, að eg
skammast mín fyrir að fara í kirkju í þeim. Það dugir
ekki, eg verð að fá nýa sokka, og með öllum tilbúnaði
kosta þeir hálfa fimmtn krónu. Þarna eru þá komnar
sex krónur. Fæðið, morgun, miðjan dag og kveld,
kosíar íimmtán krónur, og þá eru komnar tuttugu og
ein, en ekki nema níu eptir. Af þeim verður hann
Brown, nábúi minn, að fá fimm fyrir útsæðiskartöplur
og rúgsáð; eru eptir fjórar; mylnumaðurinn tvær fyrir
mjölið, er eg fékk mánuðinn sem leið; þá eru tvær
eptir. Ein króna verður að fara tll hennar gömlu ,Urs-
ulu, því það er sagt hún sé svo lasburða og veik um
þessa daga. Hann Pétur Staumann, sem handleggs-
brotnaði á föstudaginn, þarf eina krónu; og auminginn
hann Vilhjálmur Burtels þarf góðan kveldverð, því hann
er svo matlystugur eptir sóttina, sem hann lá í; og
eina krónu ætti hann Davíð Smith að fá, því konan
lians er dáin, og hann verður að selja seinustu kúna
sína í útfararkostnaðinn. Eina krónu verð eg að gefa
honum Tómási litla, veslings munaðarleysingjanum;
foreldrar hans dóu bæði úr kóleru i fyrra, sitt hvorn
daginn. I'á þyrfti lnin líka eina krónu ekkjan hans
Seilers, sem er að basla fyrir þremur veiklulegum
börnum; og eina krónu» —.
Nú tók skólakennarinn viðbragð, blístraði hægan
og kipraði varirnar, og varð hann í augnaráði eins og