Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Qupperneq 16

16
manni að halda. Eg hefi leitað lengi og árangurslaust,
og það sem eg ekki gat fundið á meðal stórmennanna,
að því liefl eg leitað hjá hinum, sem minna bar á,
þangað til eg kom inn í liinn rósama bústað yðar. Þar
fann eg það, sem eg leitaði að: hreinan guðsótta, sanna
ráðvendni, auðmýkt, trú og guðrækilegan vilja til að
gjöra gott án eigingirni, og ekki af tómri útvortis lilýðni
við boðorðin; eg fann sanna ráðdeild og sjálfsafneitun,
og eg sagði við sjálfan mig: þarna er maðurinn. Eg
flýtti mér heim, og sagði landsdrotlninum frá því, er
eg hafði séð og heyrt og tekið eptir. llann tók mildi-
lega orðum mínum, og þetta, góði skólastjóri minn, er
árangurinn — ekki af orðum mínum, heldur af lífi yðar».
Þeir tókust nú í hendur, og tárin stóðu í augum
þeirra; og Friedefeld sagði:
»Dýrð sé Guði í upphœðum. Lofa þú Drotlinn,
sála mín, og allt, sem i mér er hans heilaga nafn».
En þrösturinn söng skært:
»Ilver sem ljúfan Guð lætur ráða,
h'ka vonar á hann ætið,
vill þann Drottinn vernda og náða,
víst þó að dynji neyð og stríð».
Þetta er sagan. Atburðurinn skeði í þorpinu Berns-
dorf á landamærum Slesíu. Ilver, sem ekki trúir sög-
unni, getur ferðazt þangað og heyrt hana. í’að er
skemtilegt land að ferðast um. Ursula gamla er lakari
af hóstanum; en enginn hósti getur aptrað henni að
segja frá því, er við bar á þessu sunnudagskveldi, fyr-
ir fáum árum síðan. Ilver, sem vill fara til skólasljór-
ans sjálfs, getur heyrt þessa sögu afhans eigin munni.
Hann er hinn sarni Lebrecht Friedefeld og hann var.
K.ostar 4 sk.
1 prenlsmiðju íslands 18C7. E. Pórðurson.