Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Side 15

15
brecht Friedefeld; ef Drottinn tekur af manni, þá getur
bann líka gefið aptur!»
Skólakennarinn þreif nú annað bréíið og las —
»Hvað, bvað?« stamaði hann, og skipti litum, »æðsti
organsleikari, fjögur hundruð krónur í tekjur! Eg,
gamli Lebrecht Friedefeld; Eg, að leika á liið dýrðlega
organ dómkirkjunnar, að fara um það fingrunum, og
framleiða af því himneskar raddir?«
«Víst er það svo, en lesið þér lengra, trúlyndi
gamli, guðhræddi maður. Það er eitt bréfið enn».
Friedefeld tók það, fletti því upp með skjálfandi
liöndum; liann las, augu lians tlóðu í tárum, hann leit
upp, og gat varla komið upp orði. *■ íJað er ofmikið —
ofmikil gæzka, faðir minn, við þitt syndug't barn! Drott-
inn minn, er það mögulegt •— hvernig á eg að trúa því,
að eg — gamli skólakennarinn í þorpinu, eigi að verða
skólasljóri í höfuðborginni, og fá átta lmndruð krónur
á ári. Eg aumingja skólakennarinn. Nei, það er draum-
ur. Hugsanir mínar eru orðnar ruglaðar».
t'að er enginn draumur, þér eruð glaðvakandi, minn
kæri skólastjóri og æðsti organsleikari. l*ér eruð glað-
vakandi, og hafið það svart á hvítu í höndunum ; þvi
þér munuð hafa tekið eptir, að þessi skjöl eru gefiu út
og undirrituð af stjórninni, og lítið þér á, þarna er
nafnið yðar. Nú megið þér vera glaður, Guð hefir sett
yður í þá stöðu, að þér getið gjört mikið tii dýrðar
lians nafni ?
«Lof sé Guði! Lofaðu Drottinn, sálamín». Eptir
stundarþögn bætti skólakennarinn við: *<Leyíið mér að
spyrja að einu. Hvernig hefi eg verðskuldað þetta í
minni lítilfjörlegu stöðú?»
<iMunið eptir dæmisögu Drottins, sem skrifuð stend-
ur hjá Matiheusi í 25. kapítula, 14.—30. versi: «Vel
befir þú gjört, þú góði og trúlyndi þjón, þú varst trúr
yiir litlu, eg mun selja þig yfir mikið, gakk inn í fögn-
uð herra þins».
*En þér, herra minn, hver ernð þér?»
«Eg er maður, sein fór út að leita, en Guð hefir
stýrt svo göngu minni, að eg hefi fundið. Eg er bisk-
upWeilert úr höfuðborginni. Skólinn þurfti á forstöðu-