Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 5

0
hann ætti í einhverjum hlæilegum beyglum; hann sló
þrívegis á lærið, því hann fann, hve mjög hann hafði
hlaupið á sig, og tautaði í hálfum hljóðum, eins og áð-
ur: ntað eru komnar fjórar krónur fram yfir, og þó
verður hann Jónatan að fá eina, hann Jónatan minn,
bezti lærisveinninn, sem eg á, og sem á að verða ept-
irmaður minn, ef Guð lofar, og eg veit, að ef hann
kemur ekki með krónu í mánaðarlokin, þá er hann
faðir hans svo harðbýll, að hann skipar lionum út í
haga, til að silja yfir gæsum. Æ, Friedefeld, þú sem
átt að kenna reikning, hvaða klaufaskapur hefir þér
viljað til? Það eru komnar svona margar krónurfram-
yfir, og samt get eg ekki dregið neitt af. Hún Ursula
gamla, ekkjan hans Seilers, Burtels, Staumann — nei,
þau þurfa þess öll, þau hljóta að fá það. Og hanu
Brown, nágranni minn, og mylnumaðurinn, og eg verð
að hafa eitthvað að borða. Eg get ekki dregið neitt af,
nema —. En það er vist, að eg þarf þeirra», bætti
hann við, og dró það eptir sér, lækkaði röddina og
leit niður á skóna sína og sokkana, sem báru það með
sér, að þeir höfðu lengi haft kynni af heiminum, og
voru mjög lélegir, «eg get ekki komizt af án þeirra».
»Og því ekki það?» sagði liann eptir stundarþögn.
«Þrír mánuðir líða fljótt, og ef eg vanda mig á því að
bæta gömlu skóna, þá hljóta þeir að endast. Vesl-
ings fólkið þarf þess fremur en eg. Mikill gikkur get
eg verið, svo gamall og grár af hærum, að vera svona
hégómlegur og vilja fara að halda mér til í ellinni.
Taktu fljótt til verka, Friedefeld; sá gefur tvöfalt, sem
gefur fljótt».
Að svo mæltu tók liann pappírsörk, klippti liana í
sjö parta, lagði eina krónu innan í hvern og skrifaði