Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 12

12
svo út», sagði bann, og sneri ser að fólkinu, «að ykkur
þyki vænt.um skólakennarann ykkar» ?
Það var eins og tekin væri stífla úr læk. Svo
mikill orðastraumur kom viðstöðulaust frá hverjum munni.
Það kom nú í ljós, hvernig með trúmennsku hafði verið
unnið í ijörutíu ár, hvernig skólakennarinn hafði hjúkr-
að hinum veiku, liuggað hina angruðu og dregið af
sjálfum sér, til þess að seðja þá, sem hungraðir voru.
Þetta fólk kvaðst ekki þekkja nokkurn jafnoka hans;
það væri eins og sólskini brigði fyrir, þegar hann kæmi
í hús þeirra; og þó hann væri svo lærður, þá væri
hann lítillátur eins og jafningi þeirra; þau hefði ein-
ungis langað til að koma til hans í dag, í þessu góða
veðri, til að þakka honum fyrir alla manngæzku hans,
og hcyra blessuð orðin, sem hann talaði um Drottinn
Jesúm. Allir lofuðu hann í einu hljóði, en hann stóð
eins og sneyptur og hengdi höfuðið eins og sakadólg-
ur, kafrjóður, eins og ungstúlka; og loksins hljóp hann
út úr herberginu og út í aldingarðinn, og gekk þar um
gólf, í einhverju fáti. En á meðan hann var þarna, að
lítilli stundu liðinni, þá heyrði hann til hliðar við sig
blíða rödd er sagði: «Þú góði og trúi þjón, þú heflr
verið trúr yfir litlu; eg vil setja þig yfir mikið». Ilann
kipptist við, hálfhræddur, og sá ókunnugamanninn dökk-
klædda, sem enn fremur sagði brosandi:
oDrottinn hefir haft einhvern lilgang með að senda
mig hingað í dag, og hann mun eflaust láta það orð
rætast, sem hann hefir talað. Þér hafið með þolinmæði
og í leynum sáð hinu góða sæði í mörg ár, án þess
að líta á eigin hag. Verið getur, að Drottinn vilji nú
launa yður, jafnvel í þessu lífi, og að uppskerutíminn
sé kominn. Þér munuð fá fréttir frá mör aptur».