Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 11

11
yður fyrir, að þér sögðuð mér það; Guð launi yður».
Þegar gamla konan var farin, og búin að kveðja
með lotningu, þá kom ókunnugi maðurinn fram, og
ætlaði að ávarpa skólakennarann. En allt í einu var
barið á dyrnar hvað eptir annað, og fylgdi þar með
mikið fótaspark; og áður en hann gat komið upp
nokkru orði, þá var herbergið fullt af allskonar fólki,
og var það engu líkara, en það hefði brotizt út. af spí-
tala. Tréfætur, hækjur, handleggir í fatla, handieggs-
lausar errnar, höfuð vafin í klútum, lotið fólk og keng-
bogið flykktist í kringum skólakennarann, sem varla gat
látið heyra til sín eitt orð innan um harkið og hóstann.
»Hvað viljið þið, vinir mínir? Vitið þið ekki, að
það er ekki rétt að fara út? Og þér, Staumann, lrand-
leggsbrotinn, og þér, Durtels, sem ættuð að vera í rúm-
iuu; og þér, Ursula. Eruð þið frávita? »í*á sá hann
sig um lrönd, og þóttist hafa verið of harðorður, og
sagði: »Guð blessi ykkur öll. Setjið þið ykkur niður,
en verið þið kyrr og segið ekki neilt orð; því annars
verð eg reiður og hleyp á burt». En þegar hávaðan-
um slotaði ekki mikið, snéri hann sér undan, eins og
hann væri reiður; en það var ekki til annars, en að
þurka af gleraugunnm sínum, svo enginn skyldi sjá
tárin, sem settu móðu á þau. I’etta var, samt sem
áður ,ekki áhrifalaust, því fólkið stóð allt með rauna-
svip og horfði til jarðar, án þess að hvíslast á einu
orði. En þá kom ókunnugi maðurinn fram, tók í hönd
Friedefelds og sagði:
«Misvirðið ekki, vinur minn góður, mig langar til
að vita, hvaða erindi þetta fólk á til yðar. I'að lítur