Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 14

14
við aptur, og leit á innsiglið, en það var embættisinn-
sigli kirkju — og kennslustjórnarinnar.
»Fyrrum», kallaði hann upp með ótta, »ætli
herrunum í höfuðborginni sé alvara með að reka mig
frá embætti minu. Þó eg sé orðinn gráliærður, þá
eru bæði sál og líkami enn þá í fullu fjöri. Fyrrum
— hvaða fréttir ætli séu fólgnar undir þessu stóra
rauða innsigli? En, livað sem það verður, þá eru allir
hlutir komnir undir Guðs náðugum vilja».
Að svo mæltu, braut hann innsiglið í skyndi; en
liann varð skjálfhentur, og þoku dró fyrir augu lionum.
Úr umslaginu datt eitt skjal, og annað og hið þriðja.
Hann greip hið fyrsta, Ieit yílr það í ilýti, varð náfölur
og hné niður á stólinn. »Var það ekki eins og mig
grunaði? Hver mundi hafatrúað þessu? thið er lausn
mín frá embættinu, að vísu i n á ð, en ckkert er minnzt
á eptirlaun. Eg er rekinn, eins og ónýtur þjónn ur
víngarðinum, þar sem eg hefi unnið og sáð og plantað.
Það er hart aðgöngu — »og tár fylltu augu hans og
hrukku niður á kinnarnar.
»Hver sem Ijúfan Guð lætur ráða», söng þröstur-
inn, sem horfði á og lagði undir ilatt, eins og honum
þætti þetta merkilegt, »lika vonar á hann ætíð».
»t*að var rét't, litli þrösturinn minn; þú mælir vcl;
en sála mín er angruð, og þarf huggunar við. Æ,
Drottinn minn Guð, hvers vegna heflr þú lagt þessa
þungu byrði á þjón þinn?»
»Hvað þá? eruð þér að mögla? liggur illa á yður?
»sagði kunnug rödd, og skólakennaranum varð litið á
ókunnuga manninn dökkklædda, sem hafði læðzt inn í
stofuna, án þess á því bæri: »Lesið þér áfram, Le-