Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 6

6
ntan á. Síðan gekk hann út að glngganum og mœlti t
liljóði: »Himneski faðir, látlu hlessun þína vera yfir
þessum smágjöfum, og hjálpaðu mér, þínum aldraða
þjóni, um liálfmissirið, sem kemur».
Og á meðan hann haðst fyrir, söng þrösturinn:
«Hver sem Ijúfan Guð lætur ráða», og þorpið og engið
og liin hávöxnu tre blöstu þarna við sólskininu, og
söngur þrastarins kom eins og úr skýjunum, og skóla-
kennarinn varð glaður í skapi; áhyggju lians var svipt
af honum og varpað upp á Guð; hann fann allabless-
un morgunstundarinnar og barnleg glaðværð skein í
andliti lians.
l’egar tími var kominn til að gegna skylduverkum
hans, tók hann hina stóru ryðguðu lyklakippu niður af
veggnum, og gekk með alvörugefni, en þó í glöðu bragði,
yfir kirkjugarðinn, fram lijá liúsi prestsins og að kirkj-
unni. Ivlukknahljómurinn kvað við í gegnum helgidags-
þögnina, þorpsbúar komu í smáhópum eptir strætinu,
en hændur um stígana, er láu yfir akrana, og litlu
hörnin með handfyllar sínar af blómstrum, sem þau
tyndu á leiðinni; því menn gengu með alvörugefni og
hægt til kirkjunnar í Bernsdorf. I*egar menn höfðu
tekið sæti í stólunum, settist skólakennarinn við organ-
ið og lék fagran inngang til dýrðar Drottni. Aldrei
liafði hann leikið eins fagurt. Hann lók aðalefnið úr
söng þrastarins, sem hafði hrifið hjarta hans, og radd-
irnar bárust eptir hvelflngu kirkjunnar, ýmist eins og
sterkar sjávaröldur, eða eins og sætur og skær barna-
róniur. Allur skógurinn í kringum kirkjuna virtist að
anda lofgjörð í gegnum hin fersku hlaktandi lauf sín,
og lækjarniðurinn tók lágum róm undir, og gleðin
skcin af augum margra í söfnuðinum; og þegar loksins