Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1867, Blaðsíða 10

10
inum handa henni Elízabet, ekki nema einum, ekki
nema einum, þeim fallegasta, því hún er veik; en í
sama bili kom hún amma mín, og sagði eg væri óþokki,
og vildi ekki Iofa mér að segja eitt orð, heldur fór
með mig beina leið hingað. Eg ætlaði ekki að gjöra
ueitt rangt, og af því hún Elízabet litla er veik, hélt
eg það væri ekki synd að taka litla fuglinn handa
henni, einungis einn. Æ, fyrirgeflð þér mér, herra
minn, annars lítur hún amma aldrei hýrlega til mín
alla þessa viku».
'itað er gott, Vilhjálmur», sagði skólakennarinn
vingjarnlega, »eg sé að þú segir satt og þör heflr geng-
ið gott til, svo við skulum ekki tala meira um hreiðrið
í þetta sinn. tað er allt af rétt að reyna til að gleðja
þá, sem eru veikir; en mundu eptir því, ef þú ætlar
að gjöra gott í annað skipti, að segja henni ömmu þinni
fyrst frá því; og gættu að því á sunnudaginn kemur,
að koma heldur hingað, en að vera að leita að fugla-
hreiðrum; og gleymdu ekki að lesa í Biflíunni fyrir
hana ömmu þína, því hún sér ekki eins vel og þú.
Vertu nú sæll, og segðu henni Elízabet, að eg ætli að
vitja um hana seinni hluta dagsins».
En þegar Vilhjálmur var kominn í burtu, frá sér
numinn af gleði, þá sagði skólakennarinn blíðlega við
ömmuna: »Allt í hófi, maddama Barber; það er gott,
að vera einbeittur við börnin, og ekki spar á vendinum;
en þér vitið, að þér verðið fyrst að halda rannsókn og
síðan að hegna, ef á þarf að halda. Skiljið þér mig?»
»Eg skii yður vel, herra minn; og hann Vilhjálm-
ur er gott barn og augasteinninn minn, en þess vegna
má hann aldrei vera óþokki. En eg skil nú, ransaka
fyrst, og hegna svo. Eg skal ekki gleyma því; eg þakka