Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 2

2
laldi það úr og bað liann, að vera heima, þar eð hann
væri svo lasinn; Tómas vildi samt fara á fætur, en
þegar hann var kominn fram í dyrnar, svimaði hann
svo mikið, að kona hans varð að hjálpa honum í rúmið
aptur. í 60 ár liafði hann að mestu verið á sjónum,
og opt fengið óveður og verið allur gagndrepa stund-
unum saman; það var því eigi að undra, þótt lieilsa
lians væri farin að bila.
Danjel hafði mikla ást á föður sínum, og fékk það
því mjög á hann, að hann var svona veikur; lét hann
þó lílið á því bera, því hann var dulur í skapi, eins og
sjómönnum er títt; bað Danjel nú föður sinn, að láta
sig fara til Hamborgar. Tómas þagði um stund og
hugsaði sig um, en réði það svo af, að senda son sinn,
til að nola ferðina. Danjel hafði að vísu aldrei óður
komið til Ilamborgar, en faðir hans treysti honum vel,
því liann var sjómaður góður og stiltur piltur.
Danjel fór nú að búa sig til ferðar og var að því
allan daginn, því hann átti að fara á stað fyrir dag
morguninn eplir; faðir hans var mjög lasinn; honum
gat ekki hlýiiað, hvernig sem kona lians hlúði að hon-
um; hún lagði volga kodda við fæturna á honum, en
það dugði ekkert; kölduhrollurinn var sá sami. Um
kveldið sagði Tómas syni sínum fyrir, hvernig hann
skyldi fara að, þegar hann kæmi til Ilamborgar, og bað
hann að bera skiptavinum sínum kveðju sína og segja
þeim, að liann væri lasiun núna, en næsta sinn mundi
hann koma sjálfur. Móðir Danjels bjó til brauð í nesti
banda honum, og bjó hann að öllu sem bezt út; Danjel
vildi ekki gjöra foreldrum sínum ónæði um morguninn,
þegar bann færi á stað, og því kvaddi bann þau um
kveldið, og báðu þau guð að fylgja honum. Því næst