Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 14

14
STÍFLÁN, SEM EIGI STÓÐST STRAUMINN.
í á nokkurri höfíiu verli) hlaíiDar margar stíflur, og voru nokkr-
ar mílur milli þeirra; var þab gjört til þess ab vatnsmillum
mœtti koma vih þar som stíflurnar voru. Einhverju sinni kom
fjarskaieg rigning, svo ab áin bdlgnabi npp, og straumurinn varb
svo þuugur í henni, ab hann brant efstu stífluna; en þá er hún var
farin, júkst strauinnum slíkt afl, aþ þegar hann kom mob flugforb ab
næstu stíflunui, reif hann liana uibur í sama vetfángi; og á sama
hátt fór um hinar nebri stíflnruar. liefbi efsta stíflan hald-
ib, þá hefbu hinar verib nógu sterkar til þess ab veita straumn-
um mótstóba, og engin þeirra hefbi haggazt hib minnsta.
fiannig er og ástatt mob lýgina og abrar syndir. Getír þú
gætt þín fj’rir hinni fyrstu lygi, þá fær hin næsfa okkort vald yflr
þhr. Ef þú eigi ort óhlýbinn í fyrsta skipti, muntu aldrei verba ó-
hlýbinn. Ef þú aldrei lætur hib fyrsta ijóta oib sieppa þer af vör-
nm, mun aldrei hib anuab komast út fyrir varir þínar. þab or
upphaf allrar óhamingju ab láta eptir hinni fyrstu tiltoigingu til hins
illa. Ef ab fyrsta stíflan er brotin, þá or hætt vib aþ syndsamlegar
ástríbur og illar tiltoigingar ribji ser áfram eins óg áin, og ribji um
öllnm 6tíflum, er fyrir þær verþa settar oghríll þær meb sór.
Einhverju sinni kom 15 ára gamall unglingur til Philadolphiu
(Bræbraborgar), og komst þar í búb til kaupmanns nokkurs. Ilann
hegbabi ser lengi mjög vel, var trúr húsbónda sínum og ávann sör
ást hans; húsbóndi hans trúbi honum því fyrir mörgu, er varbabi
hann mikiu. Eiriu sinni kom unglingur þessi, sem hiit James, inn
í búb ungs manus, er var kunningi hans. Mabur þessi bauí) honum
vín í einu staupi; James hrillti vib því, þábi þab samt ab lokum,
og drakk. Næsta dag kom þossi ungi mabur í búbina tii Jamesar,
og stób þá svo á, ab húsbóndi hans var cigi vibstaddur. James
hugsabi mob ser, ab sör bæri ab sýna þessum unga manni sömu
kurteysi og hann liefbi sýnt sör daginn ábur, og gefa honum aptur
vín í einu staupi. En hann gleymdi ab ganga vol frá krariarium í
víntunnunni, og tók húsbóndi lians eptirþví, er hanu kom lioim apt-
ur og sagbi: „Hetir þú, Jarnos, farib í víntunnuua0 ? Jamesi varb
bilt vlb, hann vissi ekki hvort hanu skyldi kvebajá oba nei vib því, on
sagbi 6amt ab lokum : „Nei“. Ilúsbóndi hans leit til hans, og ef-
abist um ab haun segbi ser satt, on talabi ei frokar um þab. Dag-