Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 8

8
þó víst, að Tómas væri dáinn. Hún varð mjög óróleg
af þessu og óskaði þess innilega, að Danjel væri kom-
inn lieim.
Daginn eptir kom Danjei heim; hann hafði vaknað
með höfuðverk snemma um morguninn, þar sem hann
lá í veitingahúsinu. Hann vissi fyrst ckki, hvar hann
var staddur, en er hann litaðist um, fór hann að ranka
við sér, og mundi þá eptir, hvernig gengið hafði um
kveldið; varð hann þá bæði hryggur og reiður, og vissi
þó ekki, hverjum hann átti heldur að reiðast, sjálfum
sér eða sjómanninum, sem hafði farið svo illa með
hann. Hann hugsaði lieim til sín, til föður síns og
móður sinnar, og hvað þeim mundi verða mikið um, ef
þau vissu, hve ósæmilega hann hefði hagað sér.
Hann fór nú að leita að félögum sínum, en viltist,
og leið langt um, áður en hann fékk spurt þá uppi.
Þeir spurðu hvar hann hefði verið um nóttina, en liann
vildi ekki segja það; gátu þeir þá ails ills til og stríddu
honum á allar lundir.
Danjel hafði verið svo heppinn að geyma peninga
þá, er hann fékk fyrir fisk föður síns hjá farangrinum;
en peningum þeim, sem liann sjálfur hafði átt, varhann
búinn að eyða; hann hafði í langan tíma varið mikilli
fyrirhöfn, til að draga þá saman, og hlakkaði mjög til,
að gleðja foreldra sína með gjöf nokkurri og kaupa
sjálfum sér eitthvað til gagns eða gamans, þá er hann
í fyrsta sinni færi til Hamborgar; en nú var þess ekki
kostur.
fegar leið á daginn, lögðu þeir félagar á stað;
veður var fagurt, eins og hinn fyrra dag; byggingar
borgarinnar ljómuðu í kveldsólinni og hafgolan fyllti
seglin á skipunum; þeir voru því allir í góðu skapi,