Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 10

10
stendur þarna? n«Börnin eiga að heiðra og elska for-
eldra sína og — vera þeim til gleði með góðu og sið-
samlegu framferðij». Mundu eplir því, Danjel». «Já,
elsku móðir», mœlti Danjel, «með guðs lijálp skal jeg
aldrei framar gefa þér tilefni til, að vera óánægð með
breytni mína».
Eptir þelta var Danjel alvarlegri en áður; hann
sinnti lítið félögum sínum og gjörði aldrei að gamni
sínu; sögðu menn að hugsýki legðist á hann, en það
var ekki þesslegt við róðrana; þar var hann hinn ötul-
asti til hvers, sem vera skyldi. Á kveldin sat hann
jafnan hjá móður sinni og las fyrir henni í einhverri
góðri bók, ef hann hafði ekki annað að gjöra. Alls,
sem hann vann sér inn, þess naut móðir hans; hann
annaðist hana með svo miklu ástríki og umbyggjusemi,
sem honum var framast unnt, og reyndi til að gjöra
henni hverja slund gleðilega; enda var það eigi árang-
urslaust, því ánægjan með son sinn gaf hinni rauna-
mæddu ekkju frið og sinnisrósemi. Danjel fór líka
smámsaman að verða glaðlyndari; en eitt var, sem hann
aldrei gat gleymt, sjómaðurinn í Hamborg; hvert sinn
sem hann hugsaði til hans, komst hann í geðshræringu.
«Hvað gengur að þér», sagði móðir hans stundnm,
þegar hann að raunarlausu barði saman hnefunum.
«Ekkert», mælti Danjel; en hún vissi þó hvað það var.
Þannig l.eið meira en 1 ár; þá var það eitt sinn
um haustið, að veður var mikið og illt í sjóinn, svo
engu skipi þótti fært, að leggja út; sást þá til skips
nokkurs, er kom að norðan; mastrið var brotið og of-
viðrið hrakti það app undir eyna; það var auðséð að
skipið var statt í hinum mesta háska; enda var þess
ekki langt að bíða, að það rakst upp á skerin norð-
J