Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 13

13
«Nei, nú þykir mér það ekkilengur; eg hefl kom-
izt í lifsháska og reynt hvað það er, að hafa óendan-
lega eilífð fyrir framan sig, en andvaralaust líf að baki.
í dauðanum bregst máttur og megin, og þá verður
manninum það eitt fyrir, að ákalla almáttugan guð og
leita náðar hjá honum fyrir Jesúm Kristu.
Eptir nokkra þögn mælti Ðanjel: «Eg ber ekki
hatur eða heipt til nokkurs manns; en guð fyrirgefi
mér að eg hefi hatað þig; það var illa gjört af mér;
fyrirgefðu mér það. Eg vil framvegis vera vinur þinn
og lagsbróðir; vilt þú það?
Móðir Danjels kom inn í þessu; Danjel bað hana
að lofa þeim að vera einum, því þeir hefðu nokkuð að
tala saman, sem enginn mætti vita. Hún gekk þá út.
Í*ví næst sagði skipbrotsmaðurinn Danjeli æfisögu sína,
og skýrði honum frá, hvernig hann jafnan hefði lifað í
andvaraleysi, eins og enginn guð væri til.
Danjel mælti: »vissulega er til einn lifandi guð, hei-
lagur guð, sem hegnir fyrir syndirnar; ef Kristur hefði
eigi fyrir oss iiðið, þá værum vér glataðir. Trúum því
á Krist; í þeirri trú dó faðir minn og svo vil eg gjöra.
í dauðanum er gott að hafa elskað frelsarann».
Og skipbrotsmaðurinn mælti: »Eg hefi liðið skip-
brot, en, guði sé lof, eg hefi þó náð landi.
Eptir þetta var Hamborgarmaðurinn allur annar
maður; hann leitaði upp foreldra sína og annaðist þá
í elli þeirra; var Danjel honum til fyrirmyndar í öllu
góðu; urðu þeir svo báðir gæfumenn og héldu vináttu
sinni til dauðadags.