Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 4

bátinn bar fljótt yfir; leið og ekkiálöngu áður en þeir
misstu sjónar á eyunni og skömmu síðar komu þeir
auga á vitann i Ivuxhaven. Danjel var í góðu skapi;
morgunkælan var svo hressandi og styrkjandi fyrir hann;
lionum fannst mikið um turninn í Kuxhaven, sem vit-
inn er kynntur á; en eigi fannst honum minna um,
þegar hann sigldi upp eptir Hamborgarelfu, að sjá skóg-
ana og þorpin til beggja handa og skipagrúann á ánni,
og svo að lokum borgina sjálfameð öllum hinummiklu
byggingum. Hann starði í allar áttir og setti ótal spurn-
ingar fyrir félaga sína, sem komið höfðu opt fyrri til
Hamborgar.
Daginn eptir seldu þeir félagar vörur sínar, og er
Danjel var búinn að því, fór hann að skoða sig um í
borginni; þótti honum þar margt merkilegt; göturnar,
liúsin, vagnarnir, hestarnir, sem hann aldrei hafði áður
séð, því á Helgulandi eru engir hestar, varningurinn í
sölubúðunum og margt annað.
Um kveldið fóru Helgulendingarnir inn á veitinga-
hús að fá sér hressingu ; var þar margmennt inni; þar
voru menn frá Englandi og Frakklandi, Hollandi og A-
meriku; töluðu þeir sitt tungumálið hver, svo Danjel
skildi valla neitt af því sem talað var. Meðal annara
var þar ungur sjómaður sem átti heima í Hamborg og
var háseti á kaupskipi einu; hann gaf sig á tal við
Danjel, og fór að segja honum frá sjóferðum sínum og
hversu margt og mikið hann hefði séð í útlöndum; var
hann drjúgur mjög þegar hann var að segja honum frá
ýmsu, er fyrir sig hefði komið; Danjel sagði honum, að
sig langaði einnig mjög mikið til að komast í skip og sigla
til annara landa, en foreldrar sínir vildu það eigi. «Hvað
er þetta»? mælti sjómaðurinn, nforeldrar mínir vildu