Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1869, Blaðsíða 7

7
hann hreifðist ekki, hann var liðið lík. «Tómas‘), kall-
aði hún, «Tómas, Tómas, guð minn góður». Hún
hristi líkama hans og kyssli bleikar varirnar, en gat
ekki vakið hann; hann svaf og mun eigi yakna fyrrien
á efsta degi.
Aumingja ekkjan stóð við rúmið og mælti grátandi:
«Tómas, þú ert í drottins höndum; þar er betra að
vera, en hér í þessum synduga heimi; þú hefur elskað
frelsarann og leitað hans, því hefurðu líkq fundið hann».
Því næst féll liún á kná og mælti: »jeg trúi á einn guð
föður, almáltugan skapara himins og jarðar, og á Jes-
úm Krist, son hans eingetinn — og jeg trúi á heilagan
anda, og að sé ein heilög almennileg kristileg kirkja,
sem er samneyti heilagra, fyrirgefning syndanna, holds-
ins upprisa og — eptir þetta líf — eilíft líf». »Tóm-
as», sagði hún aptur eptir litla þögn, «þetta var einnig
þín trú, að líkaminn mundi upprísa og þú mundir erfa
hið eilífa líf». Ilún grét mjög og vætti nábeðinn í tár-
um; þannig kraup hún lengi við rúmið og bað til guðs
með mörgum hjartnæmum orðum.
Að stundu liðinni stóð hún upp, lagði sálmabókina
á borðið, þurkaði dauðasvilann af enni hins andaða
manns og breyddi yflr rúmið; því næst seltist hún við
rúmstokkinn, til þess að vaka yflr líkinu um nóttina.
Undir morguninn sofnaði hún; en hún hrökk óðar upp
aptur, því hana dreymdi illa; henni þótti hún sjá bát
staddan í sjávarháska; í bátnum þótti henni Jesús vera,
maður hennar og Danjel; alda mikil reið á bátinn, sem
hreif Danjel fyrir borð, og varð hqnum ekki bjargað;
hljóðaði hann þá upp og við það yaknaði hún; þótti
henni sem hún sæi á eptir bátnum og varð henni það
fyrst fyrir, að líta í rúmið og gæta að, hvort það væri