Heilbrigðistíðindi - 01.09.1872, Blaðsíða 12

76
og má það með sanni segja, að hann hefur eigi tekið of djúpt
í árinni.
En það er eigi einungis innkuls eða líkar orsakir, sem
geta orðið hættulegar fyrir lífið, heldur má hið sama segja um
ótal aðrar sjúkdómaorsakir, og þó er það vanalegt viðkvæði bæði
hjer á landi og erlendis, að sjúklingar segja, er menn spyrja
þá, hvað að þeim gangi: «Það er ekki annað en dálítið inn-
kuis, sem batnar af sjálfu sjer. Jeg ætla að láta náttúruna
ráða. Jeg fer ekki að taka neitt lyfjasuil við þeim. Náttúr-
an er hinn bezti læknir», o. s. frv.
Jeg hygg, að ef menn sæju það ljóslega, hve margir hafa
orðið heilsuiausir eða lagzt í dauðiegan sjúkdóm, sökum þess
að þeir hafa vanrækt, að leita sjer læknishjálpar í tíma, þá
mundi mönnum blöskra, og menn mundu þá sjá, að gamli
Hufeland hefði getað sagt, að jafnvel hin lítilfjöriegasta sjúk-
dómsorsök hefði lagt 100 sinnum fleiri í gröfina en pestin
sjálf.
Jeg held það megi sjá dæmin til þess hjer á Islandi,
hvernig menn liggja eigi að eins dögum, heldur vikum saman,
áður en menn leita sjer iæknishjálpar, og það er mjög sorg-
legt, er menn af misskildum ritum spanast upp í siíku, enda
eru afleiðingarnar opt hinar sorglegustu bæði fyrir þá, er fyrir
verða, og eins þá, er að þeim standa. í*að er opt sárgræti-
legt fyrir lækuinn, að sjá, hvernig menn hafa vanrækt að leita
hjálpar hans í tíma, og að hann er fyrst tilkallaður, er við
ekkert verður ráðið, og fær hann þá opt skuidina fyrir það,
er bæði sjúklingurinn sjálfur og þeir, sem að honum standa,
eru skuld í.
|>á er það og ein villa, er fram hefur komið við þær skoð-
anir, sem byggðar eru á náttúru-hjálpinni, að sumir eru orðnir
eins og hræddir við alla lyfjabrúkun, sem þeir álíta eigi að
eins óþarfa, heidur og jafnvel sem nokkurs konar'eitur, því að
það er búið að koma því inn í hugskotssjónir allmargra óvitra
manna, að allopathisku lyfin sjeu nokkurs konar eitur.
Þá er það og eigi alilítið tímabærri læknishjálp til fyrir-
stöðu, að mönnum þykja lyfin svo dýr, og þá gleyma menn