Alþýðublaðið - 06.03.1960, Side 15

núna, hvað hún heldur fast
um hálsinn á Drake og hvern-
ig hún hrýstir sér að honum ..
Það er kannske í samræmi við
hana Jill bína, elskan?“
Guy leit þangað, sem hún
benti. Hann langaði ekki til
þess, en hann gat ekki annað
og hann sá að það var rétt.
Jill þrýsti sér að Drake,
hvernig gat hann líka vitað
að þetta væri aðeins sýning
fyrir hann?
Þegar dansinn var á enda,
sagði hann við Gwen: „Viltu
hafa mig afsakaðan, ég ætla
að dansa við JilL Bíddu eftir
mér, sagði hann við Gwen.
hann beið ekki eftir svari,
heldur gekk beint til Jill og
Drake.
„Jill, ég vil fá að dansa við
þ:g“, sagði hann ákveðinn.
Hún leit kuldalega á hann.
„Því miður, ég er búin að lofa
öllum dönsum í kvöld“.
Hann ók um úlnlið hennar.
„Jill, ég skal dansa við þig!
Mér er alveg sama“. sagði
hann fruntalega.
„'Slepptu mér!“ kallaði hún.
„Hvernig dirfist þú Guv! Ég
myndi ekki dansa við þig þó
þú værir eini maðurinn í heim
inum“.
„Af hveriu ertu að hugsa
um hana, Guy“, sagði kaldr-
analeg rödd við hlið þeirra, —
rödd Gwen. ..Er þáð ekki auð-
séð að hún vili vera í friði með
viðhaldinu sínu!“
Guy leit:, grimmdarlega á
hána. „Það er lýgi!“ þrumaði
hann.
..Lýg'?“ spurði hún hæðn-
iselga. ..Snurðu hana hvort
það sé lýei! Spúrðu hana hver
borgi fvrir lúxusíbúðina henn
ar ,hver hafi kevnt kiólinn,
sem hún er í. Auðvit.að heldur
hann henni troni“. Hún leit á
Jill heimtaði frekiulega. —
„Borgar hann ekkí allt? Get-
ið bér neitað því?“
Þögn’n var brungin illum
öflum. .Tíll náfölnaði og hún
sá sársaukann í augum Guy.
Fn Drake kom henni til
hiálnar. Hann !eit á Jill og
hlé. . T’pð r.r skrítið finnst bér
ekkí .T’ll? ,Ég verð að iáta það
að bett.a er heiður fvrir mig!
Eigum við að segia beim sann
leíkann? Að frænd' binr\ í
Ástrob'u rp Háinn og hafi látið
þér fó eftir“.
Qwpn þié reiðileg.a. ..Held-
urðu rð við trihim bessu!“
Drake vgldi sig og nú brosti
hann ekki lenffur: „Ég held
það. Oo ég vona að bú biðiir
ungfrú Oooner afsökUnar. Það
sýnir aðeinc bve k'tið bú bekk
ir hana. be++a væri hlægilegt,
ef bað væri ekki svona móðg-
andi“.
„Þegar hún sagði mér betta
í triúofunarboðinu vkkar. —
sagði é« b°nni að fá sér íþúð
og érr skni'Ti kvnnq hana fvrir
heldro félki “ Hann gíotti
hæðnislega.
„Kannski er beð { eina skint
ið, sem ég hef ekki ætlast ne tt
illt fyrir með fagra unga
stúlku!“
■ Gwen trúði þessu ekki. Hún
leit reiðilega á Guy. „Trúi'r þú
þessum þvættingi?“ æpti hún.
vilja“, sagði hún og hló við.
En Guy leit ekki á Gwen.
Hann starði á Ji'll.
„Trúir þú þessu, Guy?“ end
urtók Gwen.
„Já,“ sagði hann lágt. „Og
ég bið yður innilega afsökun-
ar á því að ég skyldi ónáða
yður, ungfrú Cooper.“
„Þakka yður fyrir.“ Andlit
Jill var náfölt, en gleðin söng
í brjósti hennar. Guy trúði
henni! „Elsku ástin mín, ég
þakka Þér,“ hvíslaði hún með
sjálfri sér.
„Við skulum dansa Jill,“
sagði Drake og þau dönsuðu
af stað. Ekkert þeirra haf,ði
veitt því eftirtekt, að Cicely
heyrði allt, sem fram fór.
„Þú slappst vel,“ sagði
Drake við Jill.
Maysie
Grieg:
„Já,“ hvíslaði hún. „Og þó
— það er hræðilegt að ljúga.“
Hann glotti. „Fyrst þú vi'lt
ek'ki ljúga 'þá skaltu bara við-
urkenna að ég borgi allt.“
„En hvað segði fólk þá?“
stundi hún.
„Ég vildi að það væri satt,
sem fólk myndi ségja!“
„Nei', það myndirðu ekki
man eftir yður. Og nú verð
„Þú hefúr gert þetta allt til
að aðskilja Guy og Gwen og
ef þau héldu það væri allt til
einskis,“ rödd hannar skalf,
„væru allar þínar áætlanjr
búnaf að vera!“
Hann dró hana fast að sér.
„Ég held mér væri' sama, ef
ég hefði þig.“
Hún reyndi að ýta honum
frá sér. „Della!“ Rödd hennar
var há og skræk. „Þú ert að
gera að gamni iþínu Drake.“
Hann brosti líka, einkenni-
lega skökku brosi. „Við sjá-
um nú til. Þó ég geri' venju-
leka ekki þannig að gamni
mínu við litlar sætar stúlkur
eins og þig.“
7.
Cicely var á leiðinni í
snyrtiherbergi kvenna, þegar
hún mætti Rick Anderson.
Hann kinkaði kolli og hefði
gengi’ð framihjá henni ef hún
hefði ekki tekið um hönd
hans.
„Hvað er þetta herra An-
derson, munið þér ekki eftir
mér? Það hljótið iþér þó að
gera! Við hittumst á dansleik
í Tunglski'ns danshöllinni
sama kvöldið og herra Cliff-
ord hitti Jill.“
Vitanlega mundi Rick eftir
henni. En það var ekki' þægi-
leg endurminning! Hann leit í
kringum sig til að vita, hvort
einhver vina hans hefði' veitt
þessu eftirtekt. Cicely var allt
of mikið máluð og í alltof
flegnum kjól til að líta vel út.
Hún bar ekki föt jafn vel og
Jitl og hafði ekki' hennar góða
smekk. Jill leit alltaf vel út.
„Ó, jú,“tautaði hann-. „Ég
man eftir yður. O gnú verð
ég að biðja yður um að hafa
mig afsakaðan ...“
Augu Cicely kipruðust sam
an. Svo hann hlét að hann
g-æti' komið svona fram við
hana. „Ætlið þér ekki að
dansa við mig herra Ander-
son? Ég minnist þess að yður
þótti einu sinni gott-að dansa
vi'ð mig!“ Hún leit kænsku-
✓ /
lega á hann.
„Satt að segja er ég búinn
að lofa öl-lum dönsunum, ung-
frú Fanshaw,“ sagði Rick
vandræðalega.
„Það var leitt svona
snemma kvölds,“ svaraði Cice-
ly hæðnislega. „En þá eitt
gla-s saman, herra Anderson?
Ég hefði þörf fyrir það.“
Rick létti ögn, það væri ó-
eðlilegt, ef margir væru á
barnum um þetta leyti.
Cicely var líka fegin, að svo
fáir voru á barnum, því henni
ha-fði kom-ið gott ráð í hug.
„Það var slæmt að Jill og
Guy skyldu hætta að vera
saman,“ tau-taði' hún.
„Það veit ég ekki“ — svar-
aði hann, „ég iheld að þau hafi
6
ékki átt of vel saman,“ Hann
vildi breyta uín umræðuefni,
en Cicely var ekki á því.
„Mér finnst nú skrýtið að
Guy skyldi ekki skrifa henni
sjálfur,11 sagði hún á'kveðin.
Rick kippti-st við. „Vi'ð hvað
eigið þér eiginlega?“ stamaði
han-n, en hann blóðroðnaði.
Ci'cély y-ppti öxlum og saup
á glasinu. „O, svo sem ekkert,
en mér fannst það bara skrítið
að Guy skyldi -biðja yður um
að skrifa fyrir sig. Ég er að
hugsa um að minnast á það
við hann -seinna í kvöld.“
„í guðanna bænum — heyr-
i'ð þér nú ...“ Rick svi-tnaði.
„Ég myndi ekki minnast. á
Það við Guy. Hann — hann
tæki það nærri sér. Hann vill
helzt ekki tala um það. Hann
U
Cicely hristi bleikt hárið.
„Ég sé ekki að mér beri að
taka tillit til hans! Ekki eftir
það hvernig hann kom fram
vi'ð vinkonu mína! Lofa að
kvænast henni og -fá svo ann-
an mann til að skrifa fyrir
sig að hann væri hættur við
hana. Nei, ég get ékki séð
annað en að mér beri að á-
télj-a hann fyri'r það!“
„Heyrið þér miff nú ungfrú
Fenshaw, það megið þér ekki
gera. „Það var auðséð hve
skelfdur -og vandræðalegur
Rick Anderson var. Guy
um. „Gerið það fyrir mig að
myndi aldrei fyrirgefa hon-
T
segja honum það ekki,“ sagði
hann örvæntingarfullur.
Cicely virtist hugsa m-álið
vandlega.
„Þér gætuð kannske fengið
mi'g til að þegja,“ sagði hún
og glotti.
„E skil það ekki,“ muldraði
hann, „hvað ...“
„Ég- sá falle-gan kjól í smá-
verzlun á Fifth Avenue í
gær,“ sagði hún hugsandi.
,,Ég er viss um að hann klæddi
mig vel.“
Svo það var það, sem hún
vi'ldi! En Rick vildi gera allt
til að Guy frétti ekki um bréf-
ið.
„Ég vildi gjarnan kaupa
hann handa yður,“ sagði hann.
Einn kjó.11 gæti varla kostað
svo miki'ð. „Ef ég má það.“
Cicely hló glaðlega. „Hvort
þér megið herra Rick Ander-
son,“ sagði hún. „Ég geri mig
á:nægða m-eð einn kjól í þetta
sinn!“
Seinna um kvöldið var Ci-
cely svo heppin að hitta Gwen
eina í snyrtiherberginu. Að
vísu var það ekki beinlínis
heppni, því Cicely hafði fylgzt
vandlega með ferðum Gwen.
„Hvernig hafið þér það,
ungfrú Farraday!“ sagði Ci-
cely brosandi.
Gwen leit kuldalega á Ci-
cely, hún var viss um að hún
hafði aldrei séð hana fyrr og
hana langaði ekkert til að
kynnast henni.
„Við þekkjumst ekkert“,
sagði hún.
Cicely brosti. „Kannske
ekki, ungfrú Farraday, en við
eigum sameiginlega vini“.
„Það vissi ég ekki“, svar-
aði Gwen kuldalega.
Cicely brosti enn. „Ekki
það? En það er nú samt rétt.
Ég þekkti herra Clifford vel
meðan hann var með Jill Coo-
per“.
Gwen kipptist við. „Eruð
þér að reyna að móðga mig?“
spurði hún.
„Nei, ungfrú Farraday, alls
ekki“, Cicely hristi ljóst hár-
ið ákaft. „Mig langaði aðeins
til að gera yður greiða“.
Gwen leit frekjulega á
hana. ,Hvernig gætuð þér
hjálpað mér?“
„O, það var ekkert sér-
stakt“, tautaði Cicely. „Þér
voruð aðeins ekki neitt sér-
lega ánægjuleg þegar herra
Clifford trú'ði þeim orðum
herra Merediths að hann
héldi J'll ekki uppi“.
Gwen stirðnaði upp. „Svo
ég var ekki ánægð?“ spurði
hún hvetjandi.
Cicely yppti öxlum. „Ég
bjóst aðeins við að yður lang-
aði til að sanna það“.
Gwen greip andann á loft.
„Við hvað eigið þér?“ hvísl-
aði hún. „Get ég sannað það?
Get ég sannað það fyrir
Guy?“
„Með minni hjálp“, tautaði
Cicely.
„Een ...“ Gwen var á verði.
„Til hvers viljið þér hjálpa
mér?“
Cicely brosti letilega.
„Kannske ég elski ekki Jill
Cooper fremur en þér Stelpa,
sem svíkur vinkonu sína
vegna þess eins að hún eign-
ast peninga ...“
„Er það? En hvað er það,
sem þér viljið? Hefnd?“
spurði Gwen.
C'cely hristi höfuðið. „Það
væri gott að hefna sín ... en
það er ekki hægt að lifa á
hefndinni“.
Það varð smá þögn, svo
sagði Gwen: „Ég skil. Hvað
mikið?“
Cicely roðnaði, en hún!
skipti ekki skapi: „Ég er fá-
tæk, ungfrú Farraday, og þús-
und dollarar eru miklir pen-
ingar fyrir mig“.
„Þúsund dollarar ... eruð
þér vitlaus?“ sagði ' Gwen
vantrúuð.
„Jæja þá,“ sagði Cicely og
virtist ætla að fara. „Fyrst
þér viljið það ekki...“
„Hvað er það, sem þér vit-
ið?“ spurði hún lágt.
„Ég veit að Drake Mere-
dith borgar allt fvrir haria“,
svaraði Ccely. „Ég hef líka
séð hann kyssa hana með mín-
um eigin augum. í kvöld áð-
ur en þau fóru hingað. -Er
það nóg?“
„Haldið þér að þér getið
sannfært Guy um þetta?“
heimtaði hún.
Cicely brosti. „Það verður
erfitt, en ég býst við því“.

ÁlþýSúhla'ðið — 6. rnárz 1960