Heimdallur - 01.11.1884, Qupperneq 11

„Jeg veit ekki, hvort jeg má breiöa ofan yfir
það“ sagði hún.
„En þjer vitið, að jeg á að vita það. Meir
enn so! en jeg vil ekki vita það, jeg vil ekki
vita það!“ Hann fór aptur, að ganga um gólf.
„Breiða ofan yfir — rjett er nú það — Eruð
þjer að nokkru leiti skyhlugar til að segja
það ?“
„Jeg er hrædd um að tvær sálir glatist, ef
jeg þegi“.
Presturinn tók stakkaskiptum í hendingskasti.
Hann nam staðar, krosslagði hendurnar og sagði:
„Nú verðurþaö alvarlegt, kona góð! Guð komi
til! Skelfing er að vita, hvernig alit gengur í
þessum dauðans-skugga-dal! — Viljið þjer ekki
fá yður sæti? þjer hljótið að vera þreytt.“
„Nei, jeg er ekki þreytt.“
„Jeg get trúað því. Efvandræðin eru eins
rnikil og þjer segið, þá hafið þjer víst ekki tíma
til að vera þreytt. Er yður ervitt með að
segja upp alla söguna?11
„Erviðara enn so að það taki tali.“
„Glæpamaðurinnerkannske nákominn yður!"
„I’að er sonur minn,“
„Guð hjálpi yður. Er mikið íhættu, ef allt
kemst upp?“
„Iiann yrði víst drepinn.“
Presturinn stökk upp. „Kona, kona, ætlið
þjer, að láta drepa son yöar?“
Salbjörg hafði ekki hrært legg nje lið síðan
þau byrjuðu að tala saman, en nú gjörði hún
það. Hún haiði talað skýrt og skorinort og
komið næstum því harðlega fram hingað til, en
þegar hjer var komið samræðunni, brutust bág-
indi hennar og vandræði undan fargi því, sem
þessi skelfing hafði lagt á hana. Snjóskaflar
þeir, sem óhamingjan haföi kýngt niöur í liuga
hennar, fóru að þiðna og breytast í hoppandi
vorlæki, sem gerðu sjer far um að bera sorg
hennar á burt; yfiðborðið var gaddað, en undir
því spratt grænt gras, og þar var nóg af sól
og sumri, því liver hugsanin rak aðra og allar
hlúðu þær að frjóvöngunuin inni fyrir. „Haldiö
þjer jeg megi breiða yfir það?« spurði hún
prestinn; það lá einhver óumræðilegúr mjúk-
leikur í röddinni og hún starði so fást á prestinn,
að það var alveg eins og hún ætlaði að lesa
hann niður í kjölinn.
Pegar presturinn áttaði sig, sagði hann:
„Pjer sögðuð, að sál tveggja manna væri í
veði.“
„Já.“
„Hver er annar?“
„Faðir hans.«
„Peir hafa þá drýgt glæpinn í fjelagi?“
»Nei, en hann hlýtur að hafa veður af, að
það er ekki alltmeð feldu, og þó vill hann ekki j
hjálpa mjer.“
„Meir enn so! liann hefur aflt af verið fyrir
sollinn, og nú eruö þjer hræddar um, að seinni
villan verði verri hinni fyrri fyrir honum, ef
þetta kemst klaklaust af.“
»Já.“ í
„Hafið þjer borið þeim glæpinn á brýn?“
„Jeg bef reynt allt, sem jeg hjelt að væri í
til nokkurs. “
„En það hefur ekki dugað?“
„Nei.“ |
„Já hjer er að ræða um líf og dauða, eins j
og þjer segið, og líf og dauða í tvenskonar
skilningi, rneir að segja. Pjer vitið ekki, hvort j
þjer eigið heldur að gjöra. Já, sona gengur \
það dags daglega. Við vitum ekki, hvort vjer \
eigurn heldur að kjósa það líf, sem er dauöi
eöa þann dauða, sem er líf. Segið þjer mjer í
upp alla sögu.“
Salbjörg sagði allt satt og rjett og þegar
hún var búin, sat presturinn ianga lengi í þung-
um þönkúm. Nú vissi hann allt saman, og var \
sjálfur að spyrja samvizku sína ráða; seinast í
spurði hann Salbjörgu: »Haldiö þjer sjálfar aö
guð krefjist þess, að þjer Ijóstið þessu upp?“
„Jeg ætlaði að spyrja yður, hvað þjer hjeld-
uð um það,1' spurði Salbjörg í hálfum ldjóöum.
„En haldið þjer það sjálfar?“
Konan í króknum liikaöi sjer ekki við að
segja já, en lágt var það.
Presturinn gekk aptur og fram og átti auð-
sjáanlega í erviðu stríði við sjálfan sig. Sal-
björg stóð í sömu sporunum og beið úrslita. j
Presturinn var opt í þann veginn, að ganga að
henni, en hætti allt af viö það aptur.
En allt í einu nam hann staðar fast fyrir ;
framan hann, starði inn í augun á henni og
sagði: „Biðjið þjer guð að hjálpa yður, og farið
þjer að, eins og þjer lialdið, að hann vilji.“ Hann |
var nærri því byrstur.
Nú var ekki til neins fyrir Salbjörgu aö