Kirkjublaðið - 01.11.1892, Qupperneq 2

dýrstur krossinn kvala þinna
kvittun ávann synda minna.
Þennan íast eg faðma krossinn,
friðþægingar krossinn þinn,
þinn sem dýrstur dreyra fossinn
döggvað hefir, Jesú minn!
himinstigi hann mjer er,
himin Guðs hann opnar mjer;
anda mínum beinir bjarta
braut að Guðs míns föðurhjarta.
Undir þínum kæra krossi,
Kristur Jesú, held eg mig,
uns eg hef með ástar kossi
ástir bundið fast við þig.
Hjartað þjer eg helga mitt,
hjartað fyrr mjer gafstu þitt,
hjartað mitt skal heita gjalda
hjartans þökk um aldir alda.
Um kraptaverkin.
Eitt af því, sem efagjarnir menn einatt steyta sig á,
eru kraptaverkin, sein talað er um í heilagri ritningu.
Óvinir kristninnar reyna á allan hátt að hrinda þeim eða
gjöra þau hlægileg; og sumir fara jafnvel svo langt að
segja, að enginn maður með nokkurri menntun geti trúað
þeim, og að trúin á þau sje nú útdauð í lútersku kirkj-
unni. Svo illgjarnlegum tilgátum er nú raunar varla
svarandi. En af því að sumir eru gjarnir á að trúa því,
sem illt er, þótt þeir sjeu trúlitlir að öðru leyti, þá virð-
ist þó ástæða til að bera af kristninni þetta illmæli; því
að illmæli má það kalla, er fjöldi kristinna manna og þar
*á meðal líklega allir kennimenn lútersku kirkjunnar eru
taldir hræsnarar eða menntunarlausir menn að öðrum
kosti.
Það má fyrst geta þess, að það er engan veginn víst,
að allt, sem menn hafa skoðað sem kraptaverk, sje svo í
raun rjettri. Einstök verk, sem almennt hafa verið talin