Kirkjublaðið - 01.11.1892, Síða 10

202
Ræðuteguud sú, sem vjer köllum prjedikun, er alveg
ókunn í hinum heiðna heimi. Hún var algjörlega ókunn
ræðumönnum Grikkja og Rómverja. Hún er eingöngu
byggð á ritningunni. Og fyrirmynd hennar eru ræður
frelsarans, spámannanna og postulanna. Ef íslenzkir prest-
ar vildu kynna sjer latínsk og grísk mælskurit til þess
að geta lagað prjedikanir sínar eptir reglum kristilegrar
málsnildar, þá mætti benda þeim á Águstín, Jóhannes
gullmunn o. fl. En ráðlegra væri þeim óefað, að kynna
sjer rit nýrri tima um allt það, sem prjedikun snertir.
Þau rit eru mörg til, eins og hver einasti guðfræðingur
veit og þekkir.
—---------------
Prjedikunaraðferð presta.
»Röddin« frá presti hefir eigi náð í þetta blað.
Sannleiksatriðið athugaverða hjá leikmanninum síðast er
það, að presturinn lifi i og með tímanum, svo að hann
slái eigi á hljómlausa strengi. Það er hin gamla áminn-
ing, að »kaupa hinn hentuga tíma«. Slík áminning þarf
alltaf að brýnast fyrir orðsins boðurum, en leikm. fer of
langt, þar sem hann virðist heimta, að presturinn hagi
sjer eingöngu eptir hvarflandi hugarástandi safnaðarins.
I blíðu sumarsins er eigi síður en í skammdegis-kuldanum
ástæða til þess að tala um syndina og náðina.
Jeg er hjartanlega samdóma leikm. um það, að texta-
valið, að undanteknum minningarhátíðum kristninnar, eigi
að vera frjálst á prjedikunarstól, af þvi að jeg ber það traust
til íslenzkra presta, að þeir mundu engu siður eptir sem áð-
ur halda sjer við grundvallaratriði allrar kristindómsboðun-
ar, að prjedika Krist og hann krossfestan. Jeg hef áður lýst
skoðun minni á blaðalausu prjedikuninni. Um það mál
er rækileg grein frá aðaltalsmanninum í þessu tölubl.,
og þarf jeg ekki að endurtaka, hvar jeg er honum sam-
dóma og í hverju okkur skilur. Það er rjett og góð
bending hjá leikm., að presturinn geti kryddað ræðu sína
með hverju því, sem stundin býður. Mjer eru minnistæð
orð, sem jeg hevrði eptir sjera Þórði heitnum Jónassen i
Reykholti, þegar hann kom í Norðtungukirkju nýbyggða.