Kirkjublaðið - 01.11.1892, Page 8

200
laust. — Sbr. orð min í »Aldamót« bls. 138—142 um þetta
efni. — Allir vottar mínir eru mjer samdóma um þetta.
Allar þeirra viðfrægu ræður eru fluttar blaðalaust. Beecher
vitnar til frelsarans og postulanna og segir, að allir prest-
ar eigi »að tala« en ekki að lesa upp ræður sínar. Spur-
geon gefur öllum þá reglu: »Lesið ekki upp ræðu yðar
af blöðum*. »Það er pappirsbragð að öllum upplestri«.
Tilheyrendurnir eiga eríitt með að »melta skrifpappir«.
Talmage segir: »Sá sem ekki getur prjedikað,: þegar
hann hefir gleymt blöðunum sínum eða gleraugunum, hann
ætti aldrei að reyna að prjedika«. — Sumarið 1887 talaði
jeg um þetta efni við prest einn í Danmörku, sem prje-
dikar fyrir fullri kirkju allt árið um kring. Hann sagði
blátt áfram við mig: »Ef jeg færi að lesa upp ræður
mínaraf blöðum, þá mundi jeg missa meiri hluta tilheyr-
anda minna«.
Prestarnir í »Kbl.« viðurkenna að blaðalaus prjedikun
sje áhrifameiri og fullkomnari en upplestrarprjedikun. Jeg
er þeim einkar þakklátur fyrir þessa viðurkenning. — En
þeir eru hræddir um, að islenzkir prestar sjeu eigi færir
um blaðalausa prjedikun, því »það sje ekki heiglum hent«.
Þetta er misskilningur. Allirmenn með meðalgáfum geta
lært að fiytja ræður blaðalaust. Prestar annara þjóða
eru ljóst dæmi upp á þetta. Þeir prjedika almennt blaða-
laust. Og hvers vegna skyldu þá ekki íslenzkir prestar
geta það? Prestarnir í »Kbl.« eru auk þess sann-
færðir um, að islenzkir prestar sjeu jafnfærir ræðumenn
og prestar annara þjóða. Hvers vegna vantreysta þeir
þá íslenzku prestunum í þessu efni? Þingmennirnir á
Islandi flytja ræður sínar blaðalaust i þinginu, þótt mörg-
um þeirra hafi ekkert verið kennt i ræðugjörð eða ræðu-
haldi. Ættu þá ekki prestarnír að geta fiutt ræður sínar
blaðalaust? Þeir hafa lært ræðugjörð og »framburð«, og
þeir hafa meiri æfing í ræðuhaldi en nokkur önnur stjett
á landinu.
I »Aldamót« skipti jeg »hinni nýju prjedikunaraðferð«
í þrjú aðalstig. Þriðja stigið er það, þegar prjedikarinn
stígur alveg óviðbúinn i stólinn, verður að tala óviðbúinn
»bæði að því er efni og orð snertir«. Þessi orð mín hafa