Kirkjublaðið - 01.04.1893, Blaðsíða 11
75
»Hib sanna gildi liennar sem uppsprettu liins sáluhjálplega
sannleika og reglu fyrir trú manna og breytni, er í raun og veru
bið sama, 'þótt benda megi á einhverja ónákvæmni hjá höfundum
hennar 1 þeim atriðum, er ekki snerta aðaltilgang hennar, sem Guðs
opinberaða orðso.
Þessi orð gjörir Fjallk.greinin sjerstaklega að umtals-
efni og útlistar orð sjera Sigurðar á þá leið, að »öll ritn-
mgin sje ekki innblásin eða opinberað orð«, og spyr svo
»hver eigi þá að meta, hver orðin sjeu innblásin og hver
ekki?« Sjáist það á frumritunum«, bætir höf. við, »þá
hefði átt að prentá innblásin orð með breyttu letri, - svo
almenningur gæti vitað það líka«.
Hve mikil alvöruspurning þetta er hjá höf. skal ósagt,
en þetta er mikið alvörumál. Það er hinn svonefndi
»bókstaflegi innblástur ritningarinnar«, sem hjer ræðir
um. Bókstaflegi innblásturinn finnst sumum trúuðum
mönnum óumflýjanlega nauðsynlegur, en í annan stað er
hann mörgum hneykslunarhella, auk þess sem sú bókstaf-
lega innblásturskenning, sem eignuð er kirkjunni, er óþrot
leg uppspretta margra biflíuafneitanda til árása á gildi
hinnar helgu bókar. Það er fjarri mjer að kannast við,
að kirkja vor kenni slíkan bókstaflegan innblástur, sem
höf- í Fjallk. virðist ganga út frá, en það er fyrir allra
hluta sakir nauðsynlegt að hugleiða það og gjöra sjer það
ljóst, hvernig Guðs orð í heilagri ritningu er íklætt mann-
legu orði. Ritningin er Guðs opinberaða orð oss til sálu-
Þjálpar, það stendur um aldur, hvernig sem móti verður
mælt. Hin tilvitnuðu orð sjera Sigurðar eru rjett og sönn,
Kbl. mun ræða þau, eða þá hugsun sem felst í þeim,
rækilega, endist því aldur. Hin mannlega hlið biflíunnar
verður að sjást og skiljast greinilega. Það er hin yfir-
tnátúrlega handleiðsla Guðs útvöldu þjóðar, sem er rauði
þráðurinn gegnum allt gamla testamentið. Það er skiln-
ingur hinnar helgu sögu, sem þarf að skýrast. Við slík-
ar rannsóknir staðfestist að eins kenningin um liinn guð-
lega innblástur ritningarinnar, þrátt fyrir og einmitt í
gegn um skýlu hins mannlega hjúps. Gæti Kbl. lagt dá.
lítinn skerf til þess, væri vel, lesendum sínum til fróð-
leiks, og um fram allt til trúarstyrkingar.