Kirkjublaðið - 01.06.1893, Blaðsíða 12

Spurgeons, sem nefnd eru í æfisögunni, ættu prestar að
eignast kennimannlegu guðfræðina, hans, »Lectures to my
students«, ekki sízt vegna þess, hvað hann kennir þar
margt nýstárlegt. Vjer íslenzku prjedikararnir erum lítt
að skapi hans.
Næst er prjedikan eptir sjera Jón Bjarnason. »Að
frelsast, að glatast, eða hið bjartasta Ijós og hið dimmasta
myrkur«. Efnið er líkt og í fyrirlestri hans í »Alda-
mótum* 1891, sem hljóðaði um »Það, sem verst er í
heimi«.
Þá er fyrirlestur frá kirkjuþinginu síðasta eptir sjera
N. Steingrím Thorlalcsson, er heitir »Hvað viljum vjer?«
Það er vörn fyrir hina islenzku presta vestra og um leið
ádeila. Svarið er, að þeir vilja koma til leiðar, að »Guðs
orð verði hinni íslenzku þjóð í anda og sannleika sann-
leikans orð og lífsins orð, svo hennar andlega líf verði
heilbrigðara«.
Síðast er ritgjörð eptir sjera Fr. J. Bergmann, sem
heitir » Umhurðarlyndi í trúarefnum«. Greinin er rituð af
fjöri og krapti og í fyllsta máta makleg þess, að hún sje
lesin og yfirveguð og rædd frekar. Ekkert umburðar-
lyndi við vantrúna er niðurstaðan hjá höf. Kristindómur-
inn getur eigi kannazt við vantrúna sem gilda og góða
lífsskoðun. Þetta er hverju orði sannara, og því »mega
kristnir menn aldrei gefast upp í baráttunni við vantrúna«.
»En þar scm mennirnir, persónurnar, eru annars vegar,
eru kristnir menn skyldugir að sýna hið kærleiksríkasta
umburðarlyndi. Að sýna þeim þolinmæði og langlundar-
geð, en umfram allt kærleika, sem ekki er stærilátur,
heldur vonar allt, umber allt, — það heimtar Guðs orð af
oss kristnum mönuum eins vissulega og það bannar oss
að umbera vantrúna sjálfa«.
Með þessum orðum endar grein sjera Friðriks, þau
eru sönn og fögur; bræðurnir vestra hafa markað þau á
sinn skjöld, vjer hjer heima, sem berjumst undir sömu
merkjum, viljum heldur eigi gleyma þeim.
»Sameiningin« er og verður eðlilega málgagn kristin-
dómsins vestra eins og »Kirkjublaðið« hjer heima. Allur
meginþorri lesendannaverðuraðsjálfsögðu í því landinu, eða