Kirkjublaðið - 01.08.1893, Qupperneq 2

Höfuð þjer jeg hneigi’ í skaut,
himins mildin blíða.
Fel jeg mig í faðmi þjer;
feginn kýs jeg svali mjer
lífs þíns lindin fríða.
Ef þú vængi veittir önd,
viðjum heims jeg svipti,
svifi hátt á sólarlönd,
sæll um heima skipti.
0 hve ljettur andi minn
upp til þín í himininn
sjer í ljósið lypti.
V. B.
Hinn sögulegi trúverðleiki kraptaverkanna með
sjerstöku tilliti tii upprisu Krists.
Eptir kandídat Jón Ilelgason í Kaupmannatiöfn.
I.
Sjerhver bygging, hve rambyggð sem hún er, hlýt-
ur að falla í rústir, sje grunnurinn rifinn undan henni,
eins og maðurinn hlýtur að falla til jarðar, þegar kippt
er undan honum fótunum. Þetta sama lögmál — lögmál
þyngdarinnar — hefir og gildi i andans heimi. í and-
ans heimi hafa frá alda öðli vegiegar byggingar, hugs-
ana-byggingar, risið frá grunni. Mannsandinn er sístarf-
andi, frá alda öðli hefir hann haft stórbyggingar i smíð-
um, og veglegar hafa þessar byggingar verið; með djúpri
lotningu og aðdáun hafa kynslóðirnar horft á þær; en
svo hafa komið nýir tímar og mcð þeim nýir menn, sem
rannsaka vildu eðli og grundvöll þessara bygginga. Og
við rannsóknina hafa menn komizt að raun um, að grund-
völlurinn ekki var svo traustur sem skyldi og þegar far-
ið var að hagga við honum fjell hin veglega bygging i
rústir. Því verður heldur ekki neitað, að hvar sem
mannsandinn hefir lokið við einhverja slíka hugsana-bygg-
ingu, þar hafa brátt risið upp mótstöðumenn, er neytt
hafa allra bragða, til þess að rífa grundvöllinn undan