Kirkjublaðið - 01.03.1894, Page 13

mennirnir, sem voru með hundraí)shöfðingjanum sáu þetta, þá fóru
þeir um nóttina til Pílatusar, yiirgáfu gröíina, sem þeir gættu, og
sögðu, frá öliu sem þeir höfðu sjeð mjög óttaslegnir og mæltu:
Sannarlega var hann sonur Guðs. Pílatus svaraði og mælti: Sak-
laus er jeg af hlóði Guðs sonar, en yður þóknaðist það þannig.
Síðan komu allir til hans og báðu hann og lögðu tast að honum,
að skipa hundraðshöfðingjanum og hermönnunum að þegja um það
sem þeir höfðu sjeð. Því að nóg er það fyrir oss, sögðu þeir, að
hafa syndgað svo mikið tyrir Guði, þó að vjer eigi á eptir föllum
í hendur Gyðingalýðs og verðum grýttir til dauða. Pílatus bauð
þá hundraðshöiðingjanum og hermönnunum að tala ekkert um
þetta.
Þegar lýsti af Drottinsdeginum, kom Maria frá Magdölum,
iærisveinn Drottins með vinkonum sínum, til grafarinnar, þar sem
hann var lagður, — at ótta fyrir Gyðingum, sem brunnu af heipt,
hatði hún ekki til þessa innt af hendi hinar vanalegu skyldur
kvenna við látna ástvini. — Þær óttuðust að Gyðingar kynnu að
sjá sig og sögðu: Þó að vjer gætum ekki daginn sem bann var
krossfestur grátið yfir honum og barið oss á brjóst, þá látum oss
nú gjöra það við gröf hans. En hver mun velta frá steininum fyrir
oss, sem var lagður fyrir grafarmunnann, svo að vjer getum gengið
inn og setzt niður hjá honum og gjört það að rjettum sið ? Því
að steinninn var mikill og vjer óttumst að einhver kunni að sjá
oss. Og ef vjer hötum eigi krapt til þess, þá skulum vjer leggja fyrir
framan dyrnar minningartórnirnar, sem vjer höfum, og grátum síðan
og berjum oss á brjóst alla leið heim til húsa vorra. Og þegar
þær komu út að gröfinni, fundu þær hana opna, og þær gengu að
og beygðu sig og sáu ungan mann sitja i miðri gröfinni, fagran á-
sýndum og í skínandi klæðum og hann sagði við þær: Ti 1 hvers
eruð þjer komnar? Að hverjum leitið þjer? Hvort leitið þjer að
hinum krossfesta? Hann er upp risinn og farinn hjeðan. En ef
þjer trúið eigi, þá beygið yður niður og sjáið, að hann er ekki á
staðnum, þar sem hann lá, því að hann er upp risinn og farinn
þangað, þaðan sem haun var sendur. Þá urðu konurnar hræddar
og flýðu.
Nú var hinn síðasti dagur hinna ósýrðu brauða, og margir
sneru aptur heim á leið, því að hátíðin var úti. En vjer, hinir
tólt lærisveinar Drottins, grjetum og hörmuðum, og hver tók sig
upp til heimkynna sinna með sárum trega yfir því, sem til hafði
borið. En jeg Símon Pjetur og Andrjes bróðir minn tókum net
okkar og gengum til vatnsins, og með okkur var Levi Aiieusson,
sem Drottinn ....
Þar sem einmitt þessa dagana er farið með píningarsögu frels-
ara vors á heimilum og í kiikjum vorum, þykir vel við eiga, að
Kbl. bindi enda á loforð sitt í fyrra og flytji lesendunum brotið
hjer að framan, sem er þýtt í heild sinni.