Kirkjublaðið - 02.04.1894, Blaðsíða 10

74
var syndlaus og heilagur, var iðulega á bænura til sins
himneska föður. Hann talaði ekki og gjörði ekki annað
en það, sem var ávöxtur þess trúarlífs, er hann lifði við
Guð, föðurinn. Og hann hefir kennt oss þá bæn, sem
svo er fullkomin, að hún hefir að innihalda allar þarfir
vorar, bæði andlegar og tímanlegar; og’ er ágrip af öllu
hinu háleitasta og huggunarfyllsta i mannlífinu. Ef nú
hið innra lif hins syndlausa Guðs- og mannsins sonar
giörði bænina sjálfsagða og óhjákvæmilega fyrir hann,
hvað margt og mikið mun þá ekki knýja oss til að biðja,
oss, sem daglega syndgum.
Gleymið því ekki bæninni, kæru vinir; vitið að hún
er blessun á heimili yðar. Allir eigið þjer að biðja, ungir
og gamlir. Drottinn vill að þjer daglega eigið samræðu
við sig um allt yðar andlega og veraldlega starf. Það
fellir ekki niðnr vork fyrir yður, en það styrkir yður og
fullkomnar í yðar verki, og kennir yður að vinna það
með sannkristilegra hugarfari. Gætið þess, að bænin er
gefin yður og veitt sem meðal til að öðiast Guðs náð,
og ef þjer sviptið sjálfa yður og heimili yðar þessu náð-
armeðali, þá sviptið þjer yður hinu óslitna, innilega og
kærleiksríka sambandi við yðar frelsara. — Hin daglega
trúaða bæn er ósýnilega náðarrík girðing Drottins um
heirnili yðar, bæði til að verja það árásum óvinanna, og
svo til þess að þar inni geti blómgast friður, samvizku-
semi og skyldurækt i smáu og stóru. — Gleymið því ekki,
að með bæn vorri eigum vjer að halda lifandi kærleiks-
sambandinu milli vor veikra syndugra manna og heilags
Guðs. Ef vjer biðjum ekki, megum vjer þá ekki óttast,
að missa af Guðs náð? Bænin er sprottin af elskunni.
Að biðja ekki, er að elska ekki, og því hið stærsta van-
þakldæti við Guð, og mesta hættustig á vorum andlega
lífsferli. — Heimilisbænin er máttarstólpi jheimiliskærleik-
ans. Við heimilisbænina stækkar hinn kristilegi sjón-
deildarhringur svo mjög, að hann nær til allra heimila
— til kristilegrar kirkju. — Já enn lengra — einnig til
þeirra, sem í myrkrinu sitja, og enn þekkja ekki hið
sanna ljósið, sem upplýsir hvern mann. —
II. E.