Kirkjublaðið - 01.04.1896, Blaðsíða 2

66
Daguf firrist draurnaværð,
deyðir stjarnljós skærast;
aptann bendir önd í fjærð
á það, sem er kærast.
Stgr. Th.
Páskahugleiðingar.
I. Árbjarmi eilífðarinnar.
. . . Árbjarmi eilífðarinnar! Hann ljómar yfir hinn
fyrsta páskasöfnuð, konurnar og lærisveinana, Ijómar frá
grötínni, þar sem vinirnir höfðu iagt hinn krosst'esta til
hvildar. Fyrst er það óttinn, sem gjörir vart við sig, og
einnig eptir boðskap englanna berjast á í brjóstunum
kvíðinn og gleðin. Aldrei hefðu vinirnir hlotið hina glöðu
trúarvissu, að dauðinn hefði ekki haldið honum, að orð
hans stæði stöðugt, að verk lians væri fulikomnað, hefði
hann eigi hvað eptir annað birzt þeim, eins og guðspjöilin
segja frá og Pjetur vitnar urn í húsi Korneiíusar. Ýmsir
vilja skipa síðustu kapítulum guðspjallanna, með sinni
páskasögu, á bekk með æfintýrum. En sjerhver sá, er
vill strika út úr heilagri ritningu vitnisburðinn um það,
að Kristur sje virkilega og líkamlega risinn upp frá dauð-
um, hann verður þá um leið að umsteypa öllum brjefum
postulanna og Jaga allt nýja testamentið í hendi sjer f'rá
upphafi til enda. Pað er enn þá verið aðieyna að halda
því fram, að upprisan sje ekki annað en ofsjónir hjá
taugaveikluðu kvennfólki. En setjum nú svo, sem þó er
alveg ósennilegt, að óbrotnar fiskimannakonur frá Galí-
leu hefðu verið taugaveiklaðar, og það svo mjög, þrátt
fyrir hinn hressandi gang i morgunsvalanum, að sama
andlega sóttnæmið hefði gripið imyndunarafl þeirra allra
i senn, eða hlaupið úr einni í aðra, þiinnig, að sömu of*
sjónírnar gátu birzt þeim öllum, þá hef'ðu slíkar ofsjónir
ekki vakið trúua á hinn upprisna, enginn postulanna
heföi trúað þeirn, það þurfti engan Tómás ti! að hafna
slíku. Peir þuría virkilega viðburði til að standa á, tii
þess að syngja lof' um sigur Drottins. Að eins virkilegir
viðburðir geta tendrað kærleikseldinn i brjóstum vitn-