Kirkjublaðið - 01.05.1896, Blaðsíða 5

Þessi hefðarfrú var gædd öllum góðum gáfum og lifði víð
gnóttir og velsæld, en hugur hennar var órór, hún þráði
frið í sálu siuni, og að fá að lifa bjartara og betra lífi.
Hún hafði göfgar hugsjónir og brennandi áhuga á því,
að láta það sjást í einhverju. Það var einlæg löngun
hennar að lifa falslausu, fögru og góðu lífi öðrum til heilla,
En 1 samtalinu sló hún strax varnagia við einu, og var
áköf með það: »það er ekki til neins að fara að tala um
kristindóminn við mig«, sagði hún, »[ mínum eyrum er
hann bjegómi. Og jeg vil ekki heldur eiga neitt sam-
merkt við kristinn fjelagsskap. Þeir sem telja sig kristna
eru í mótsögn við sjálfa sig. Þeir lifa ekki eptir kenn-
íngum sinum«. Þessum orðum svaraði hin vitra systir á
þá leið: »Jeg skal hvorki fara út í kristindóminn við
yður, nje tala um kristinna manna fjelag, en jeg verð að
tala við yður um Krist. Án Krists væruð þjer mjer
hreinasta ráðgáta. Jeg get eigi skilið að yður og Krist.
Jeg get ekki hugsað mjer yður án Krists. Jeg verð að hafa
Krist með til þess að skilja í yður. Kristur, sem lifði
fyrir tvö þúsund árum síðan, lifir enn, lifir í Lundúnum,
lifir inni í þessari stofu, lifir i hjarta yðar, og af því að
Kristur lifir innst í sálu yðar, þá eruð þjer komnar til
mín í dag. Það er Kristur, sem hefir það persónuvald
yfir anda yðar, að þjer eruð orðnar leiðar á þvi, að hugsa
bara um sjálfa yður í hjegómlegri heimsnautn. Það
er Kristur, sem hefir vakið hjá yður hungur og þorsta
eptir rjettlæti, og þessa innilegu löngun, að láta eitthvað
gott af yður leiða fyrir aðra«. Við þessi orð tendraðist
ljós sannleikans í huga þessarar skörulegu og vel gefnu
konu. Henni fór þá fyrst að hugkvæmast það, að Krist-
ur, sem áður hafði verið f'yrir sjónum hennar ekki
anuað en nafnið tómt í sögu fornaldarinnar, var lifandi
persóna, alstaðar á vegi hennar, inni í fylgsnum sálu
hennar, skapandi í huga hennar allt gott og göfugt, vekj-
andi hjá henni hina innilegu þrá, sem hann og hann einn
getur svalað. Þessi kona þekkti þá upp frá þvi Krist
ekki »eptir holdinu«, heidur eins og Páll postuli þekkti
hann. »Guði þóknaðist að opinbera son sinn« í henni;
fyrir henni eins og fyrir postulanum Páli varð þá þessi