Öldin - 01.07.1894, Blaðsíða 3

ÖLDIN.
99
licilsa frú Mörtu þar á tröppunum. Frúin
t'ik sjr það þó ekki til. Hún tók um báðar
hendur jungfrúarinnar, skók þær duglega
og kinkaði að henni kolli, rétt eins og hún
heilsaði henni og hótaði hörðu um leið.
Því næst skoðaði liún hana hátt og lágt, og
að þeirri skoðunargerð endaðrí, sagði hún
í lágum rómi:
“Yaxin eins og kóngsdóttir... .ekki
skaðar það ; hrafnsvört aiigu eins og í tart-
arakind.... ekki skaðar það; hvít á hör-
und eins og rjómatrog.... ekki skaðar það;
drambsöm vel....já, já, það er nú verri
sagan.... það skulum við báðar bítast um,
góðin mín bezta.”
Regína varð óþolinmóð og ætlaði að
halda áfram, en frú Marta var ekki á því
að sleppa takinu. “Bíddu við, ijúfanmín,”
sagði hin stranga frú og var að tína sam-
an þau fáu þýzku orð, sem hún gat fundið
í ruslakistu minnis síns. “Með liægð kemst
eggið í humalpokann. Enginn sem stígur
hér inn yíir þrepskjöld minn, má verahöfði
hærrl en dyratréð. Betra er að beygja sig
í æskunni en að skríða í elli sinni. Svona
fer unglingurinn að heilsa þcim, sem eldri
er og vitrari.” Og áður en jungfrúiiegína
varaðist, liafði hin sterkbygða frú lagt
hægri hendina á hnakka liennar, en hina á
hana miðja, og neytt sinn stórláta gest til
að hneygja sig eins djúpt cins og með sann-
girni varð heimtað. Iiinar fölu kinnar
jungfrúarinnar. roðnuðu eins og lcvöldský,
sem spáir ofviðri. Ilún leit á frúna enn
hærri vexti og ríklátari cn áöur og lét hin
dökku augu sín gjósa eldingum, sem hin
brá sér þó ekki við. Regína þagði, en
gömlu Dóróþeu fanst án efa tími til kom-
inn að bjóða frú Mörtu dálitla tilsögn í
kurteisi; hún tók nú til máls með ijörlegu
látbragði, fettum og brettum, að sið kvcnna
á suðurlöndum, steig tveim stigum hærra
upp og æpti þaðan með hamslausri bræði :
“Þú aigvítuga flnnska galdraskass, ekki
skammastu þín fyrir að fara svo svívirði-
lega með stórborna jungfrú. Yeit ekki
þín arma fangakerling, hverri þú hefir þá
æru að heilsa í þínum húsum ? Þá skal ég
segja þér það: það er hin hávelborna, stór-
furstalega jungfrú Regína af Emmeriz,
fædd furstainna af Emmeriz, Hóhenlóhe og
Salfeld, greifainna af Wcrtheimi og Bisk-
upsliæð, erflngi Dcttclbachs og Kissingens,
og svo framvegis, og svo framvegis. Fað-
ir hennar var hinn stórborni fursti af Em-
meriz, sem átti fleiri slot, en þú, hin arma
norn, átt kofa í þínum stað; móðir hennar
var prinsessa af Wurtenberg, náskild hinni
bæversku kjörfurstaætt, og móðurbróðir
hennar, sem enn lifir, er sá háæruverði og
stórgöfugi fursti og biskup af Wurzborg
höfðingi yfir Maríuborg staðnum Wurzborg
og löndum sem þar liggja til. Þú skákar 1
því liróksvaldi, að villukonungurinn þinn
heflr tekið okkar land og borg og okkur
sjalfar til fanga ; en sá dagur mun koma,
að Sankti Gcorg og hin heilaga María nið-
urstíga til að tortýna ykkur, þið heiðingj-
ar, og snertir þú eitt hár á okkar höfðum,
slculum við jafna þetta slot ykkar með
jörðunni og afmá þig, hin illa seiðkerling,
og allan þinn bæ og hyski.”
Það er «ujög llklegt, að mælska gömlu
Dóróþeu hafi átt töluvert eftir, ef frú Marta
hefði ekki geflð bending mönnum sínum ;
tóku þeir kerlu umsvifalaust, þó að hún
brytist um, og færðu hana niður I klefa
undir lægra lofti kastalans; var hún þar
látin ein og henni gefið nóg næði til að
brjóta betur hcilann um liinn stórborna
ættarhring jungfrúar sinnar. En frú
Marta tók jungfrúna nauðuga, viljuga við
hönd og leiddi hana I hús það, sem henni
var ætlað, inn af herbergi húsfreyju; mátti
þaðan sjá yfir bæinu. Þar skildi hin
stranga frú við gest sinn fyrst um sinn, og
þó fanst henni full þörf á að gefa henni frá
dyrastafnum eftirfylgjandi heilræði: “Ég
vil láta þig vita, góðin mín, að það er
betra að hlýða en gráta; sá fugi, sem of
snemma fer að syngja, lendir I klóm hauks-
ins áður kvöld ér komið. Maður skal iands-
siði fylgja eða land flýja. Nú er klnkkan