Öldin - 01.07.1894, Blaðsíða 5

ÖLDIN.
101
hann á alstaðar yini, einn einasta ég,
hann á alstaðar borgir og lönd ;
en ég kasta perlum á koldimman veg,
og kveð fyrir bárur og strönd.
Og smáfuglinn svífur á suðræna grund
og situr hjá vinar míns borg,
þá kvöldmáninn rennur með kyrð yfir lund
liann kveður um einveru og sorg.
Og riddarinn hlustar á liljóð hans og söng,
og hjartað svo kynlega slær,
en kveldið er stutt eins og gæfunnar göng
og gleðin, sem ástin oss ljær.
Því lengur sem jungfrú Regína hlust-
aði á þennan einfalda söng, sem i iæði var
henni óvanalegur og þó svo alkunnur sak-
ir hans innilegu angurblíðu, því dýpra
greip hana sá hugtrcgi, sem lá í kvæðinu,
og hún líka bjó sjálf yfir. Hún fann ó-
stöðvandi löngun hjá sér til að opnaglugg-
ann og anda að sér fersku kveldloftinu.
Lengi stríddi liún við gluggann að geta
losað hann; en öll varkárni frú Mörtu hafði
ekki séð fyrir, að krókarnir voru nálega í
sundur lcomnir af ryði, og létu þvi loks
undan átökum hinnar ungu meyjar. Hún
var varla búin að vera tvo cða þrjá tíma í
þessu fangelsi, en þó drakk hún lífsloftið
eins þyrst eins og lífsfanginn frelsisins loft.
Hjarta heifnar fékk útþens’u, augu hennar
kveyktu eld sinn upp aftur, og hugsun
hennar hitti aftur sina Ieiðslu-drauma, og
hún hóf upp söng, með lágum hljóðum, svo
gæzlukonan- ekki skyldi heyra, en samt
með hreinum og dillandi rómi; var þetta
meiningin í söng liennar, því kvæði henn-
ar er torvelt að þýða vci :
Hugsjúk eg hnegi
höfnð og segi:
Heilaga guðsmóðir, sár er minn tregi;
kenn mér að stríða,
styrk mig að líða,
styð mig og reis mig úr dauðans kvíða.
Sveinn minn er sjóli,
slikur á stóli
séður var aldrei á jarðarbóli,
stór þegar hræðir,
stór þegar æðir
stærstur þá brotlegum líknar og græðir.
Þó hlaut ég heita
hiklaust að leita
hjarta míns vinar og morðstáli beita. —
Guðsmóðir vægðu !
Guðs reiði iægðu ;
guðsmóðir, háska frá lííi því bægðu !
Lát þú hann læra
lof þér að færa,
þá skal ég aldregi önnur mein kæra.
Heyr, drottning alda,
heill hans margfalda ;
leyf þú mér skuld hans með lífinu gjalda.
Konan hin einförla, sem sungiS hafði
hinn fyrri sönginn, nálgaðist smámsaman
og var nú ltomin .undir kastalavegginn.
Það var alþýðukona, föl í sjón, en sem
hafði verið kvenna fríðust, og skein gæzka
mikil af svip hennar. Hún girntist mjög
að skilja söng aðkomustúlkunnar, en henni
tókst það ekki sakir þess, hve tónarnir
voru lágir, enda var ómur málsins henni
ókennilegur. Hún settist á stein skamt
frá múrunum og horfði sinum mildu aug-
um upp á fangann í hallargluggunum.
Regína starði 1 íka sínum dökku og livössu
augum á hana; hefðu menn mátt halda, að
þær skildu vel hvor aðra, því tungumál
söngsius þarf ekki aðra orðabók en hjartað.
Eða sagði þeim einhver grunur, hinni
sautján ára gömlu mey og hinni hálffertugu
konu, að þær ynni saina manni, að báðar
syngju um skipbrot láns og iukku á fjar-
lægri strönd, en þó á svo kynja-ólíkan
hátt ?
Þar í norðrinu eru sumarnæturnar
bjartar fram til þcss cr ÁgústmSnuður
byrjar; þá cr það, að gagnsæ hula fer cftir
sólarlagið að breiðast yflr strönd og voga.
í miðjum Ágústmánuði er þessi hula orðin
allþétt og liylur lauf og lund mildum og
mjúkum skugga. Þegar máninn rís yfir
hinum bládimma grænviði, á náttúran fátt
til fegurra að vekja með angurbííðu hug-
ans en slíkt Ágústus-rökkur, þegar augað,
sem vanist hefir sífeldri dagsbirtu í þrjá
mánuði, kvíðir þessu myrkri, og þó mætir
þetta myrkur í sinni allra mildustu mynd,