Öldin - 01.07.1894, Blaðsíða 4

ÖLDIN.
1)0
sjö, þegar liún er orðin átta, verður kvöld-
verður inn borinn, klukkan níu fer þú til
sængur, klukkan fjögur rís þú úr rekkju,
og kunnir þú hvorki að kemba né spinna,
skal ég fá þér lín og léreft að sauma, þarf
þér þá ekki að lciðast. Síðar getum við
taiast við, og þegar þerna þín er búin að
læra að halda munni, færðu hana aftur.
Góða nótt og væran svefn ; gleymdu ekki
að lesa kvöldbænir þínar; þarna liggur
sálmabók á náttborðinu.”
Að svo mæltu læsti frú Marta dyrun-
um og fröken Regína var einsömul. Alein,
fangi í afskektu, ókunnu landi, ofurseld
havðri ráðakonu......þessar hugleiðingar
voru ekki lystilegar. Jungfrú Regína
kraup á kné og ákallaði dýrlinga, las ekki
bænirnar í villubókinni, heldur á talnaband
úr rúbínsteinum, scm biskupinn, frændi
hennar, hafði gefið 'henni í skírnargáfu.
Hvað þuldi liún ? Það veit himininn einn
og hinir dimmu veggir á Krosshólmi, en
hlutdeildarsamt hjarta fer nærri um bænir
hennar. Hún bað um aðstoð liinna hei-
lfigu, um sigur trúarinnar og uin villu-
mannanna ófarir ; hún bað eiynig þess, að
hinir heilögu mætti snúa sál Gústafs kon-
ungs til hinnar einu sáluhjálplegu kyrkju,
og að hann eins og nýr Sál mætti verða
annar Páll. Loksins bað hún um l'relsi og
varðveizlu.... og tímarnir liðu, náttverð-
urinn var borinn inn, en hún tók ekki eftir
því.
Jungfrú Regína liorfði út gegn um
um hinn smáa glugga. F'yrir augum henn-
ar lá hérað, sem kvöldsólin gylti, og dálítil
vík, sem glóði móti sólunni. Þetta var
ekki hið frjósama Frankahérað með vín-
berjurn sínum, sem komin voru að fullum
þroska; þetta var ekki hið ólgandi Main-
fljót, og bærinn þar niður frá var ekki hin
auðuga Wurzlx>rg, með klaustrunum í röð-
um og háa turna. Það var liið fátæklega
og fölleita Finnland og vík af þess hafi;
það var Vasa, nýbygði bærinn mcð gömlu
kyrkjunni, Mústasárí, hinni elztu í Austur-
botni; það var glögt hvernig sólin tindraði
í hinum hvasshyrndu, máluðu smárúðum
frá páfatíðinni, og Regínu sýndist sem hin-
ir sælu dýrlingar rendi augum frá þessu
þeirra fornmusteri. Og var ekki hin und-
irgangandi sól sjálf orðin á þcssari stund
að heilögu auga, sem með himneskum frið
horfði niður á heimsins stríð ? Alt var svo
rólegt og friðþægjandi lcyrt, — kvöldsólin,
liið ferska, græna land, hinir nýskornu akr-
ar með reinaraðirnar, smáhúsin rauðu með
blikið í gluggunum, — alt hvatti til guð-
rækni og friðar.
Þá heyrði jungfrú Regína álengdar
mjúkan og mildan sorgarsöng, fjarri allri
viðhöfn og eins og kominn frá lijartarótum
sjálfrar náttúrunnar, einverulega aftan-
stund við sólsetur á ströndu kyrra vatna,
meðan allar mildar endurminningar vakna
í vonarríku brjósti. I fyrstu hlýddi hún
ekki til, en söngurinn færðist nær. Ýmist
bar vegg í milli eða birkirunna, svo að
dró úr hljóðinu, eða söngurinn lieyrðist liár
og hreinn og loks gat hún greiut orð fyrir
orð.
SUÐEÆN OG NORBÆN ÁST.
Þegar hin einmanalega söngrödd færð-
ist nær, mátti smámsaman koma orðunum
saman. Söngurinn kom frá mildu hjarta
og lýsti löngun og sorg þar á ströndu liafs-
ins í kvöldsól hánorðursins, í ósléttum er-
indum, en þó hjartnæmum :
Hvern morgun skín sólin á löður og lönd
og ljómar á stráið sem eik,
hvertkvöldbrosir mánans hins reikandi rönd
og rýnir á hverfulan leik ;
en aldrei skín sólin á brosandi brá,
því brúðurin drúpir nú ein ;
ó máni, sem flýgur um festingu há,
hvar finnur þú trúfastan svein ?
Því vinurinn stóri, sem einum ég ann,
sér unir í ljómandi borg ;
á jörðunni er ekkert sem jafnast við hann,
en ég geng hér alein í sorg ;